آواي قرمز و نواي آبي در فوتبال بی ترانه

۱ آذر ۱۳۹۳

خواندن در ۲ دقیقه

کوروش بازیار

اگر استناد پدربزرگ هاي امروزي براي نشان دادن ميزان رفاه اجتماعي و آرامش عمومي گذشته "زمان شاه" باشد، مثال بازي تهاجمي و پر گل براي من بازي استقلال- پرسپوليس سال ٦٥ است. اولين و آخرين باري كه مسابقه استقلال-پرسپوليس را در استاديوم ديدم؛ سه بر صفر خرداد ماه سال ٦٥ بود. آنروز بازي زيبا و تهاجمي دو تيم، شور و هيجان، فرياد و هلهله و شادماني نزديك به شصت هزار طرفدار آبي و قرمز براي هميشه در خاطرم ملاك يك دربي زيبا قرار گرفت. اگر چه شاگردان علي پروين سه گل مقابل استقلال زدند؛ اما برنده اصلي عباس رضوي مربي استقلال بود.

مربي استقلال در آن بازي برخلاف مربيان امروزي به دنبال ثبت ركورد براي نباختن خود نبود وبدون هراس از باخت؛ تيمش زيبا بازي كرد و مجيد نامجو مطلق ١٩ ساله را در ميدان داشت. نامجو مطلق جوان آن روز بسيار دويد، توپ گرفت، دريبل زد و سانتر كرد و به دروازه پرسپوليس شوت زد تا كه سمت راست فوتبال استقلال و تيم ملي را براي سال هاي سال به نام خود داشته باشد.

تيم استقلال آن روز با ارائه يك بازي زيبا عليرغم شكست سه بر صفر از حريف سنتي خود؛ خاطره خوشي را براي طرفداران فوتبال از خود به يادگار گذاشت. براي كساني كه فراز دلنشين فوتبال ايران را در دهه شصت به ياد دارند، فرود و نزول امروز فوتبال ايران بسيار دلگير كننده است.

در آن روز هايي كه كشور درگير جنگ بود و فرهنگ "جبهه و شهادت" فضاي كل جامعه را گرفته بود، اين فوتبال زيباي پرسپوليس و استقلال بود كه به مردم شور و نشاط و هيجان مي داد. در سال هاي اخير؛ مسئولين كار نابلد فوتبال، مربيان ترسو و نتيجه گرا و صد البته قحطي ستاره هاي فوتبال؛ باعث و باني انجام بازي هاي سرد و كسل كننده و سكو هاي خلوت و كم تحمل و بد دهن ما شده است. همه اين اتفاقات دست به دست هم داده اند تا كه امروز شاهد خزان سرد و نفسگيري در كل فوتبال كشورمان باشيم.

فوتبالي كه روزگاري سمفوني همدلي و شادي مردم بود. فوتبالي كه بازيكنانش فوتبال را براي "چشم و دل تماشاگران خود" بر روي زمين به زيبايي "نقاشي" مي كردند. دست اندر كاران فوتبال و امنيت ايران در تلويزيون -خواسته يا نا خواسته- سالهاست كه جز ياد آوري "هوك چپ عربشاهي" و "مشت برومند" از اين بازي بزرگ هيچ "نماهنگي" براي ارائه ندارند.

با توجه به صحبت مربيان استقلال- پرسپوليس براي حفظ ركورد خود و شرايط دو تيم در جدول؛ اين بار هم احتمالا شاهد بازي تهاجمي و زيبا و برد يك تيم در بازي فردا نخواهيم بود. چرا كه ساله است آهنگ فوتبال ما با ترس مربيان از جوانگرايي كند شده است. سال هاست که طرفداران روي سكوها پا مي كوبند، دست مي افشانند، فوتبال ایران اما؛ هيچ ترانه اي براي خواندن ندارد، چه آوای قرمز، چه نوای آبی.