همراه ما باشید: والیبال ایران - ایتالیا

ساعتی پیش، رم، پایتخت را به مقصد شهر تریسته ترک کردم تا روایت‌گر دو مسابقه والیبال تیم‌های ملی ایران و ایتالیا  و حواشی آنها در چهار چوب لیگ جهانی والیبال باشم، دیدارهایی حساس و صد البته جذاب.

طبق تقویم فدراسیون جهانی والیبال دیدار اول قرار است فردا شب (جمعه ۹ خرداد) ساعت ۲۳:۰۰ به وقت تهران برگزار شود.

این دومین حضور والیبالیست‌های ایران در ایتالیاست، سال پیش همین روزها بود که والیبالیست‌های ایرانی لاجوردی پوشان را در خانه خود به آتش کشیدند، شاید کمتر کسی آن روزها تصور می‌کرد ایران بتواند ایتالیایی که عنوان ۸ دوره قهرمان لیگ جهانی را یدک می‌کشد، در زمینش و با نتیجه سه بر یک مغلوب کند.

آن روزها در سفر بودم و نتوانستم مسابقات را از نزدیک پیگیری کنم اما آنهایی که رفته بودند، از خیل عظیم تماشاگران ایرانی و تشویق‌های مداوم‌شان می‌گفتند، گویا ایتالیایی‌ها شکه شده بودند، انتظار این همه ایرانی پور شور و آن تیم منظم را نداشتند. یکی می‌گفت انگار ما میزبان بودیم و آنها میهمان. البته در بازی دوم جو تغییر کرده بود،  این بار محل بازی جزیره ساردنیا بود، یکی از زیباترین و البته گرانترین جزایر مدیترانه، در شهر ساساری دسترسی برای ایرانی‌ها سخت‌تر شده بود و هزینه بردار، هر چند باز هم بسیاری با کشتی و هواپیما خود را به مسابقه رسانده بودند ولی جو استادیوم به نفع ایتالیایی‌ها بود و همان شد که ایران با اختلاف بسیار کم و با نتیجه ۳ بر ۲ مغلوب شد.

آن روزها خولیو ولاسکو مربی ایران بود، کسی که بی شک یکی از محبوب‌ترین مربیان خارجی در تاریخ ورزش ایران است، ولاسکو با مدیریت و نظم و دانشی که داشت ۱۲ بازیکن تیم را همچون مومی در دستانش به خدمت گرفته بود و هر زمانی که اراده می‌کرد، با اندک تغییری نتیجه را از آن خود می‌کرد. حالا ولاسکو رفته تا به تیم ملی کشورش خدمت کند و لاجرم ایران با مربی جدید خود وارد مسابقات می شود: اسلوبودان کواچ از صربستان.

بازی‌ فردا جدی ترین محک کواچ در تیم ملی والیبال ایران است، باید صبر کرد و دید چه خواهد کرد، آیا می‌تواند پا جای پای ولاسکو بگذارد؟‌ ولاسکو مربی همیشه برنده نبود، اما محبوب بود، چرا که تیمش جانانه می‌جنگید و امیدوارانه تلاش می کرد.

این روزها با هر کدام از دوستان صحبت می‌کنم همه واهمه دارند، می‌گویند ایران، ایران پارسال نیست. هفته پیش همین ایتالیایی‌ها، برزیل را در خانه‌اش در دو بازی متوالی شکست دادند و ۶ امتیاز گرفتند. این یعنی اینکه کار ایران در این دو بازی واقعا سخت است.

کاروان تیم ایران هم با ۱۳ بازیکن دو روزی است که وارد ایتالیا شده و تمرینات آخر خود را مرور می کند، سعید معروف، مهدی مهدوی، سید محمد موسوی، شهرام محمودی، عبدالرضا علیزاده، علیرضا مباشری، عادل غلامی، آرمین تشکری، فرهاد قائمی، امیر غفور، مجتبی میرزاجانپور، سامان فائزی و میلاد عبادی مردان ایران در این دور هستند و البته غایب مهم تیم در این بازی ها، کسی نیست جز فرهاد ظریف، لیبرو محبوب و تکنیکی و البته با اخلاق ایران.

با تمام این اوصاف باید امیداور بود و رفت برای تشویق، قرار است ایرانی‌ها دوباره استادیوم را تسخیر کنند، آن طور که از شواهد بر می‌آید از شهرهای میلان و فلورانس و ونیز و رم به علاوه کشورهای اتریش و آلمان و سوییس ایرانی‌ها در تلاش اند تا خود را به تریسته برسانند و تیم شان را حمایت کنند. کنسولگری ایران در میلان برای بازی فردا، ۳ دستگاه اتوبوس تهیه کرده و در شهرهای دیگر هم انجمن‌ها و گروه‌های ایرانی تدراکاتی را دیده‌اند، وسایل تشویق و رنگ آمیزی آدمیزاد! هم مهیاست. ایرانیان ساکن ایتالیا که همه یا نقاش اند یا طراح یا معمار، دست به قلم شده اند تا سفره حمایت پر رنگ تر شود! خوشبختانه مشکل پرچم هم نداریم، کافی ست پرچم ایتالیا را ۹۰ درجه بچرخانیم همان سبز و سفید و قرمز خودمان است!

هنوز راه زیادی تا تریسته مانده، با این قطارهای سریع السیر باید ۵ ساعتی در راه باشم، سعی می کنم تا غروب از آخرین تمرین تیم و حواشی آن برایتان بنویسم.

اگر علاقه به پیگیری بازی های ایران در ایتالیا دارید این وبلاگ را در روزهای آینده دنبال کنید.