خواسته هاي روحاني زاهداني از رييس جمهور

مهمترین معضل و مشکل جامعه ما مشکل بیکاری است جمعیت نسبتا زیادی بیکار هستند بخش بسیار بزرگی از این معضل بر می گردد به سیاستهای اعمال شده مسئولین در گذشته مثلا از زابل گرفته تا چابهار بخش بزرگی از مردم کارشان با مرز مرتبط بود عده ای مبادله کالا می کردند، عده ای مغازه داری می کردند و کالاهای مختلفی که وارد می شد از لوازم خانگی گرفته تا لوازم صوتی و تصویری را می فروختند با بستن مرزها و دیوار کشی آن بخش بزرگی از مردم استان شغل هایشان را از دست دادند و بیکار شدند.

در مورد دیوار حایل 

ضمن عذر خواهی از برادران نظامی نظر شخصی ما است شاید اشتباه باشد اما نظر آزاد است. در بسیاری از کشورهای جهان دیوارهای حایلی را که سالهای قبل ساخته بودند پس از آنکه مقداری فکرشان بازتر شد متوجه شدند آن دیوارها بیفایده هستند لذا اقدام به شکستن آنها نمودند.

کسانی که به این استان سفر کرده اند متوجه شده اند که در حاشیه جاده ها قدم بقدم برجکهایی ساخته شده است یک زمانی آن برجکها پر از نیرو بودند اما اکنون خالی هستند و برجکها بیفایده رها شده اند. فکر بکنید برای ساختن آن برجکها چقدر هزینه شده است؟ با آن هزینه ها چند کارخانه می توانستیم درست کنیم؟ 

منظور آنست که آن زمان کارشناسانی نظر داده بودند که ساختن آن برجکها برای امنیت استان لازم است اما گذشت زمان ثابت نمود نظر آنان اشتباه بوده است. 

در مورد دیوار بتنی مرزها نیز چنین خواهد شد عده ای فکر می کنند با دیوار کشی و محاصره اقتصادی کشور با دست خودمان امنیت برقرار می شود در حالیکه بنظر ما چنین نخواهد شد این کشور سالهای طولانی را بدون داشتن دیورا به راحتی گذرانیده است و هیچ مشکلی نداشته است. بالاخره روزی خواهد رسید که خود مسئولین دیوار را از بین خواهند برد.

مرزهای ما نقش بسزایی در کاستن آثار محاصره اقتصادی دشمنان داشتند انواع مواد خوراکی از گوشت و برنج گرفته تا کالاهای دیگر وارد می شدند و در بخش بزرگی از کشور زندگی را برای مردم آسانتر نموده و ارزانی بوجود می آوردند اما از زمانی که خود ما با هزینه خودمان خود را محاصره نمودیم گرانی و مشکلات فراوان شدند. 

ما از دولت نمی خواهیم برای ما پول هزینه کند بلکه می خواهیم به ادارات و مسئولین دستور دهند به مردم اجازه دهند که کار کنند. هر کاری که از نظر شرعی و قانونی حرام نیست اجازه دهند مردم کار کنند.

بخش مهمی از مشکل بر می گردد به فرهنگ اداری ایرانی. ربطی به نوع حکومت ندارد هر اداره ایرانی از روزگار قدیم چنین بوده که هدفش گیر دادن و مشکل ایجاد کردن بوده است. گرفتن یک مجوز ساده بسیار سخت و زمان زیادی می خواهد.

کثرت نیروهای مسلح 

یکی از مشکلات منطقه کثرت نیروهای مسلح است آنها علاوه بر آنکه هزینه گزافی برای دولت ایجاد می کنند مشکلات فراوانی برای مردم ایجاد می کنند. شاید بخش بزرگی از نا امنی ها به این مسئله بر می گردد. خدا می داند چه تعداد آدم به دست این برادران زحمت کش کشته شده اند و مردم عقده ای و ناراضی شده اند. غیر از کشتن مزاحمتهای فراوان برای مردم ایجاد می شود مثل بازرسی های بیمورد ، باج گیری و... که همه سبب ناراحتی مردم می شود. 

زمانی که استاندار حسینی به این استان آمد برجک ها پر از نیرو بودند قدم بقدم پستهای بازرسی بود مدتی نگذشته بود که دیدیم بسیاری از پستهای بارزسی جمع شدند و برجک ها نیز خالی شدند. شنیدم ولی تحقیق نکردم چقدر حقیقت داشت می گفتند بلوچی رفته بود پیش حسینی و با وی دعوا کرده بود و گفته بود چرا اینهمه بازرسی ؟ برای آنکه ببنی اینها چکار می کنند بیا من شما را می برم سلامتی شما را تضمین می کنم که هیچ مشکلی برایتان بوجود نمی آید. می گفتند آن بنده خدا لباس بلوچی به استاندار پوشانیده بود و همراه خود بطرف میرجاوه برده بود سر هر ایست بازرسی مامور می گفتند افغانی هم که داری. بلوچ می گفت این افغانی با آنها فرق می کند می گفت چه فرقی؟ می گفت این کارت سبز دارد. آن زمان هزار تومانی ارزش زیادتری از الان داشت. مامور می گفت بده ببینم چه جور کارت سبزی. بلوچ یک هزار تومانی در می آورد جلوی چشم استاندار و به مامور می داد مامور با خوشحالی می گفت برو بسلامت. 

به همین ترتیب رفته بودند تا به مرز رسیده بودند به استاندار گفته بود دیدی چقدر آسان بود و مامورین شما به چه راحتی کارت سبز قبول می کردند. استاندار از همانجا دستور داده بود همه پستها بازرسی را جمع کنند. 

خلاصه مشکل گروگانگیری اخیر نشان داد این نیروها نه تنها کاری نمی کنند که امنیت خودشان می تواند دردسرهای زیادی برای مسئولین ایجاد کند لذا اگر با تدبیر و اندیشه همانند سابق امنیت را بر عهده مردم محل بگزارند هم این بندگان خدا کمتر اذیت می شوند و هم مردم محل احساس راحتی بیشتری می کنند.