آنها با شکارهایشان عکس یادگاری میگیرند. نه در جایی دور افتاده و بدون نگهبان. در همین تهران خودمان، بیخ گوش سازمان حفاظت محیط زیست. اسلحههای پی اس پی را برمیدارند و برای تفریح میزنند به دل چیتگر. قبل ازآن فراخوان میدهند. برای شکار عضوگیری میکنند. آموزش میدهند و در پستهایی همدیگر را برای رفتن به شکار دعوت میکنند. بعد مناطق امن و بدون نگهبان را شناسایی میکنند و راه میافتند. سنجاب، قمری کبوتر هر جانور بخت برگشتهای که جلوی راهشان سبز شود، شکار میکنند و جلوی دوربینهایشان فاتحانه لبخند میزنند، با جاندارانی که هنوز بدنشان گرم است، عکس یادگاری میگیرند و بعد این عکسها در پیج شان پست میشود. هرکدام از نوع اسلحهشان مینویسند و شرح میدهند که چطور جاندار بدبخت را از پای در آوردهاند. پایین پستها عدهای با شکلکهای لبخند و کامنتهای جای ما خالی .. تشویقشان می کنند. عدهای محل شکار را میپرسند و بعضی برای حضور در برنامهی آینده اعلام آمادگی میکنند. یکی ازآنها نوشته: «ما از خروجی اتوبان مخصوص وارد پارک شدیم. چون دارند جاده را تعمیر میکنند. کسی نیست . جلوتر باید وارد خاکی شوی اما خیلی دنجه و حداقل برای شکار بی دردسر بهترین گزینهی غرب تهران است.» آنگار اصلا نمیدانند، این شکارها چه بلایی سر محیط زیست میآورد.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر