پیامی از پشت دیوارهای بلند زندان اوین

پیامی از پشت دیوارهای بلند زندان اوین

حسین رئیسی وکیل و پژوهشگر حقوق بشر

یکشنبه سوم آذر ماه 1392 به نمایندگی از همکار شجاع و قهرمان و شرف جامعه وکالت درایران، آقای عبد الفتاح سلطانی درشهر تورنتو کانادا در مراسمی که دربرای تقدیم جایزه حقوق بشر به ایشان و الکس نیوی مسئول سازمان عفو بین الملل در کانادا بوسیله سازمان بین المللی حقوق بشر ایران در کانادا برگزار شده بود شرکت کردم و  پس از دریافت جایزه پیام ایشان را قرائت نمودم.

پر واضح است که اختصاص جایزه ای نمادین به یکی از وکلای دادگستری و مدافعین حقوق بشر باعث ارج نهادن به جایگاه رفیع و انسانی یک مدافع راستین حقوق انسانها است. کسی که صرفا به دلیل اشتغال به وکالت دادگستری و تصدی وکالت در پروندههای سیاسی، عقیدتی و حقوق بشری و مشارکت در تاسیس کانون مدافعین حقوق بشر با خانم شیرین عبادی و جمعی دیگر از همکاران وکیل و به دلیل دریافت جایزه حقوق بشر نورمبرگ آلمان به 13 سال زندان و تبعید و محرومیت از اشتغال به وکالت محکوم شده است، شایسته تکریم بوسیله مردم ایران در وهله نخست و کوشندگان حقوق بشر در سراسر دنیا در درجه بعد خواهد بود.

این پیام می خواهد به همه ما انسانها یادوآوری نماید که حقوق بشر چیست و چگونه بصورت مستمر و سیستماتیک در ایران بوسیله نهاد حاکمیت نقض میگردد، اگر چنین نبود، اینک صاحب پیام در زندان نبود.

آقای سلطانی چنین شروع میکند:" سلام و درود خود را از پشت دیوارهای بلند زندان اوین تقدیم شما نموده وازتوجهتان به موضوع حقوق بشر و نقض آن درایران تشکر می کنم."

سپس به تاریخ 45 ساله پیوستن ایران به میثاق های بین المللی و الزام آور حقوق مدنی سیاسی و اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اشاره می نماید و متذکر میگردد که این حقوق در ایران نه تنها تامین نمیگردد، بلکه همواره نقض میشود،  چنانچه میگوید: "باید بگویم امروز ایران در مراجع بین المللی حقوق بشری نه بعنوان کشوری دمکرات و آزاد بلکه بعنوان یکی از کشورهای ناقض حقوق بشر معرفی شده و در صدراین لیست قرارگرفته است. چرا که درایران امروزازدین و اعتقادات مذهبی حاکم بر ایران به عنوان ابزاری برای نهادینه کردن انواع تبعیضات جنسیتی، قومیتی، مذهبی و اعتقادی استفاده می شود."

 پیام مفصل این وکیل زندانی خود حکایت از استبدادی می نماید که با ابزارهای قوانین جزایی و دستگاه اختصاصی دادگاههای انقلاب تحت فرمان نهادهای امنیتی او و بسیاری از وکلای دادگستری را  متحمل فشارهای ناروا، روانه زندان و یا ناچار به ترک کشور کرده است. از نظر ایشان:" هر گونه انتقاد و یا اعتراض به عملکرد هریک از مسئولین مملکتی، مخالف امنیت کشور تلقی می شود، احزاب و گروههای سیاسی فعالیت آزادانه نداشته و گروه های بزرگی از مردم محروم از حق مشارکت سیاسی هستند ، انتخابات، آزاد نیست ، قوانین جزائی به وسیله ای برای سرکوب منتقدین ومعترضین تبدیل شده است. وکلا و مدافعان حقوق بشر به ممنوعیت خروج از کشور، محرومیت از عضویت در هیأت مدیره کانونهای وکلای دادگستری، محرومیت از وکالت، ممنوعیت اشتغال به تدریس در دانشگاهها،بازداشت غیر قانونی، تحمل انفرادی، حبس و زندان و  تبعید درمناطق بد آب و هوا، خروج  و تبعیداجباری از کشور، مصادره اموال و... محکوم شده و می شوند و حتی خانواده های آنان نیز از فشار نهادهای امنیتی در امان نبوده اند."

آقای سلطانی دست از مبارزه مدنی خود بر نداشته و در اندایشه حقوق زندانیانی است، هر روز در مقابل چشم او نادیده گرفته میشوند. او دیدن ظلم در زندان های را بر نمی تابد و در همین رابطه دلایل اعتصاب غذای اخیر خود را مرتبط با این موضوع میداند و اشاره میکند:" مشاهده درد و رنج زندانیان بیماردرشرایط نامطلوب زندان و دیدن مرگ مظلومانه ی خاموش وتدریجی آنان روح و جان انسان را می فرساید. طبیعی است برای یک وکیل دادگستری و مدافع حقوق بشرمشاهده هر روزه موارد نقض حقوق زندانیان و قرار دادن آنان در وضعیتی خلاف موازین انسانی امری است تحمل ناپذیر و بدیهی است که همه راههای قانونی را برای رفع این وضعیت طی می کند اگر چه که خود زندانی ظلم و بی عدالتی باشد. و آن گاه که همه راههای رفته ی قانونی و نامه نگاریهای اداری بی پاسخ بماند تنها یک راه برای فریاد و بیان این دردها باقی می ماند وآن گذشتن از سلامتی و جان است که با اعتصاب غذا شروع  می شود. علیرغم اینکه اعتقادی به انتخاب اعتصاب غذا برای بیان خواسته ها و مبارزه با بی عدالتی و ظلم ندارم، ناگزیر شدم تا با اعتصاب غذا ی خود صدای خاموش زندانیان بیماربویژه زندانیان شناخته نشده و کمتر شناخته شده باشم البته نتایجی داشته است اما لازم است بطور مداوم پیگیر وضعیت زندانیان بیمار باشیم تا دیگر شاهد زندانی بیماری نباشیم که رسیدگی به وضعیت سلامت او به فراموشی سپرده شده باشد."

پیام این وکیل شجاع و دربند زندانهای بی عدالتی و نابرابری جمهوری اسلامی با این عبارت خاتمه می یابد."به ناقضین حقوق بشر در سراسر جهان و بویژه در ایران اعلام می کنم با زندان، زنجیر و شکنجه می توان جسم انسان را ناتوان ودر بند کرد اما روح اورا و اندیشه اورا هرگز نمی توان تضعیف ویا در بند کرد. مدافعان حقوق بشر درهرکجا که باشند احترام به کرامت ذاتی انسانها ودفاع از حقوق آنان جزئی از زندگی و حیاتشان است."