تو زنده می مونی رفیق،روایت های وبلاگی برودپیک

«پویا جانم! یادته خاله؟ یادته مامان که داشت می اومد آلمان، اون مجسمه رو برایم فرستادی؟ مجسمه یکی که از بس پای کامپیوتر نشسته بود اسکلت شده بود؟ یادته به مامان گفته بودی اینو ببر بده خاله مهشید؟ مجسمه رو دارم هنوزها خاله جون، تیکه ات هم با حال بود و همون جا هم کلی با هم خندیدیم ... اما تو کجایی؟ تو رو که هیچ وقت ندیدم، اما همیشه از مامان تعریف کارهایت را شنیدم.»

این جملات بخشی از نوشته های تلخ مهشید راستی در وبلاگ "زنانه ها"ست که فضای پر از تیرگی این روزها و انتظار سیاه برای بازگشت سه کوهنورد جوان را روایت می کند، فضایی که در وبلاگستان ایرانی هم به خوبی قابل رویت بود.

روایت او البته تلخ تر هم می شود: «مامان در انتظار دیدن خنده های توست و من در انتظار شنیدن خنده های اون از پشت تلفن بعد از شنیدن خبر سلامتی تو .من دیگه نمی تونم بهش زنگ بزنم. بهش چی بگم؟ پریشب که زنگ زدم و گریه می کرد و می گفت که می بینی چه بلایی داره سرم میاد؟ گفتم هیچ بلایی. هیچی، بچه ها بر می گردن و پویا باز هم چند ماه دیگه خون به دلت می کنه چون می خوان برن یه جای دیگه، یه قله ی دیگرو بزنن ... و تو باز منتظر خبر سلامتی شون می مونی ... بهش گفتم پویا برمی گرده، این اتفاقا می افته تو کوهستان، ولی بچه ها برمیگردن، و اون گفت: بچه ها بر می گردن .حالا چی کار کنم پویا جانم؟ چطور بهش زنگ بزنم؟ چی بگم؟ برگرد دیگه پسر خوب. این یار دبستانی من رو اذیت نکن.»

نویسنده وبلاگ "خاک خوب" هم که خود کوهنورد است، شعری را انتخاب کرده که خود روایتگر روزهای پر هراس دوستان سه کوهنورد ایرانی است:

«طاقت بیار میشه شنید / خندیدن دلخواه رو / تو زنده می مونی رفیق / طاقت بیار این راه رو / طوفانو پشت سر بذار / اون سمت ما آبادیه / این زمزمه تو گوشمه / فردا پر از آزادیه ... دنیا اگه تاریک شد / دستای فانوسو بگیر / با من بیا با من بیا / چیزی نمونده از مسیر / سرما و سوز برف رو / آهسته پشت سر بذار / امروز وقت خواب نیست / ما با همیم طاقت بیار / طاقت بیار رفیق ...»

در میان انبوه روایت های غمبار و متاثر از حادثه برودپیک، وبلاگ نویس هایی هم بودند که به واکاوی پشت پرده رخ دادن چنین اختلافاتی پرداختند. فرشید فاریابی، نویسنده وبلاگ "سرود کوهستان" در این باره توضیح داده است که:

«سال هاست که اختلافات جدی میان باشگاه های کوهنوردی و کوهنوردان مستقل با فدراسیون برای فعالیت در این ورزش وجود دارد و برخی مواقع فدراسیون کوهنوردی با توسل به نهاد های انضباطی و حراستی وزارت ورزش مانع از فعالیت های مستقل کوهنوردان شده یا صعود های مستقل را تایید نکرده و یا انجام آنها را مورد تشکیک قرار داده است.»

امیرحسین ناظمی، نویسنده وبلاگ "ندای کوهستان" هم به این مسئله اشاره کرده است:

«فدراسیون کوه نوردی و صعود های ورزشی ما در طول سال ها با مدیریت غلط و سیاست های نادرست٬ زیان های جبران ناپذیری را بر پیکره ی کوه نوردی کشور وارد نموده است. از سوی دیگر عدم حمایت از گروه ها و تیم های آزاد کوه نوردی از سوی فدراسیون و سنگ اندازی در راستای ممانعت از اجرای برنامه موضوع دیگری است که سال ها شاهد آن هستیم. برخورد گزینشی و حمایت همه جانبه از یک یا چند نفر به طور خاص از جمله ی آن بی اعتنایی هاست.»

  عزیز حبیبی، عضو خانه کوهنوردان تهران هم در وبلاگش نوشته است:

«آنها جوان بودند، پر از شور و اشتیاق، دلیر و شجاع ، مغرور و مرزشکن. آنها می خواستند از مرز محدودیت های انسان عبورکنند، و این حق آنها بود. اما مدیران و پیران تیم، ماجراجویان خود شیفته بودند. آنها با عقب ماندگی ذهنی و عاطفی، و با جهلی مفرط نسبت به کوهنوردی مدرن، هیچ وظیفه یا مسئولیت حرفه ای - اخلاقی برای خود قائل نبودند. جوانان برای عبور از مرز محدودیت ها حق داشتند و مدیران شان تکلیف. اما مدیران به تکلیف خود عمل نکردند، چون اساسا نمی دانستند که وظیفه یا مسئولیت یا تکلیف شان چیست."  

حسام، نویسنده وبلاگ "قله های مه گرفته" هم به بیان خاطره ای از آیدین پرداخته و نوشته است:

«با آیدین بزرگی سال گذشته و از طریق وبلاگ "داستان کوه" آشنا شدم. از صعود رویایی او به صورت انفرادی به دیواره علم کوه و یا آن صعود حماسی و گزارش خواندنی آن در کنار پویا کیوان به خط الراس پسندکوه-خرسان. نوشته های آیدین، قلم شیوای او و افکار بزرگش در کنار توان بالا و مثال زدنی در کوهنوردی تحسین هر کسی را که اندک اطلاعی از کوهنوردی داشت بر می انگیخت. البته آیدین هم مثل هر انسانی ممکن بود اشتباهات و نقاط ضعفی در نگرش و رفتارش داشته باشد. راستش و به خصوص در مورد برنامه خط الراس پسندکوه به خرسان انتقاداتی به برنامه انجام شده داشتم و در مواردی برنامه ریزی را دارای ضعف و ریسک های بالا به دلیل نوع نگرش آیدین به برنامه می دیدم که به دلایلی از بازگو کردنشان صرف نظر کردم. عدم اعتقاد به بارگذاری، صعود سبکبار که متناسب با برنامه زمستانه در منطقه ای مثل علم کوه نبود و عدم آشنایی و کسب اطلاعات از بخش های مهمی از مسیر از جمله مسیر گردنه تا قله سیاه سنگ ها و ... راستش الان و بعد از بروز این واقعه تلخ فکر می کنم اگر من کم اهمیت و ناتوان و بی سواد در کوهنوردی، نظراتم را با آیدین در میان می گذاشتم شاید و فقط شاید می توانست روی نگرش او اثرگذار باشد و اندکی از احتمال وقوع این حادثه کم کند!»

اما فرشید نویسنده وبلاگ "طنز کوه" هم از زاویه ای دیگر و با یک مصاحبه طنز ساختگی، به موضوع مدیریت بحران پس از حادثه، نگاه کرده است:

«آقای مسئول کوه به نظر شما با توجه به تراژدی اتفاق افتاده اشکال کار در کجا بوده؟

«گمون می کنم در این موقعت حساس کنونی وقت این سوال ها نباشه!

«آخه سالیان ساله که هر وقت در مورد حادثه ای و اتفاقی در این کشور خواستیم حرفی، نقدی بزنیم بهمون گفتند در این موقعیت حساس کنونی فقط باید سکوت کنید!

«خب حتما اون موقع ها هم در موقعیت حساس کنونی بودیم!!

«خب نمی شد تمامی اطلاعات رو در اختیار همگان می گذاشتید تا از نظرات تمامی اهل فن استفاده بشه؟ شاید کاری یا فکر نویی از کسی ارائه می شد و یک نفر رو مامور می کردید این نظرات رو جمع آوری و جمع بندی کنه و به ستاد مدیریت بحران برودپیک بده؟

«ای آقا در این موقعیت حساس کنونی وقت گیر آوردی ها.»

 نویسنده این وبلاگ در پایان مصاحبه اش، یک نکته خواندنی اضافه کرده است:

«در محاکمه مرتضوی (کهریزک)، ایشان در مورد یکی از در گذشتگان گفت: پدرش باید جلوش رو می گرفت که فرزندش نره داخل تظاهرات و نتیجه اینکه ایشان بی تقصیرند! به نظرم همه ی ما بی تقصیریم! مقصر خانواده بودند! از اول نباید می گذاشتند این ها کوه برند!!!»