می‌خواهم زنده بمانم! من در اراک زندگی می‌کنم!

آلودگی هوا که بیاید، همه را با خود می‌برد، ولی هر کدام را به تنهایی. آدم‌ها می‌افتند و بقیه از کنارشان می‌گذرند و منتظر تا نوبتشان برسد. گروه‌ بندی ها و دسته بندی های سیاسی دیگر به کاری نمی‌آیند. فقط وقتی آدم‌ها در کنار هم باشند است که عقب می‌نشیند. در کنار هم ‌شهروندان می‌توانند اوضاع را تغییر دهند. روز شنبه ۲۹ تیر، دویست نفر از شهروندان اراکی برای پنجمین بار تجمعی اعتراضی برگزار کردند. هدفشان این است تا زمانی که مسئولین شهری اقدامی برای حل مشکل آلودگی هوای این شهر صنعتی برندارند، آنها هم شنبه‌های اعتراض را ادامه دهند. هر شنبه ساعت شش عصر در میدان شهدای شهر اراک جمع می‌شوند تا این که بالاخره صدای اعتراضشان شنیده شود. حقوق شهروندی با آگاهی به آنها و مطالبه‌شان به دست می‌آیند.اما اگر این حرکت بدون حمایت شهروندان پیش رود به زودی به انفعال می‌رسد و بزرگترین زیانش را هم همان شهروندان خواهند دید. 

در اولین حرکت اعتراضی تعدادشان کمتر بود. هنوز هم زیاد نیستند، ولی زیادتر خواهند شد. شهروندی گفته: ''همه تنها می گویند هوای اراک آلوده است اما واقعا کسی نمی خواهد کاری برای کم کردن این آلودگی کاری انجام دهد و هنوز ما نمی دانیم باید استانداری مرکزی، محیط زیست، شهرداری و یا شورای شهر این کار را انجام دهد.'' او نمی‌داند چه کسی باید کاری انجام دهد، کدام نهاد شهری. ولی او یک چیز را خوب می‌داند. به عنوان شهروند حقوقی دارد و یکی از آنها حق دسترسی به هوای پاک است. دیگری حق اعتراض و مطالبه است. بهبود هوای اراک در جلساتی تصمیم گیری خواهد شد که شهروندانی مطالبه‌گر در بیرون از آنها ایستاده باشند. گروهی از وبلاگ‌نویسان اراکی حرکتی را با عنوان موج وبلاگی هوای پاک شروع کرده‌اند. در فراخوانی که برای اعتراض به وضعیت هوای شهر اراک منتشر شده، گفته‌اند: ''پاک شدن صورت مسئله و انکار آلایندگی از سوی برخی صنایع و مسئولان ذی‌ربط درد مضاعفی است که شهروندان تحمل می‌کنند و توهین به شعور مردمی است که در زندگی روزمره و چه بسا در هر دم و بازدم خویش این آلودگی و اثرات آن را لمس می‌کنند.'' 

شهرهای دیگر ایران هم حال و روز خوشی ندارند. یکی قربانی ریزگردها شده و دیگری قربانی آب آلوده و آن یکی اسیر هوای آلوده. حرکت اعتراضی شهروندان اراکی می‌تواند الگوی دیگر شهرها هم قرار بگیرد. 

گروه‌های شهروندان هم به نوبه خود می‌توانند حقوق و مسئولیت‌های شهروندی را به یکدیگر یا‌دآوری کنند. مشکلات اجتماعی نتیجه اعمال یا اهمال شهروندان و بی‌مسئولیتی نهاد‌هاست. هر چه قدر همبستگی شهروندی بین اعضای اجتماع شهر بیشتر باشد و هر کسی بپذیرد او هم سهمی در خوب و بد اوضاع به عهده دارد، امکان تغییر بیشتر می‌شود. نمی‌توان آب را هدر داد و از کم آبی نالید. نمی‌شود قوانین راهنمایی و رانندگی را نادیده بگیریم و از ترافیک و اشفتگی خیابان‌ها بنالیم. 

اراک می‌تواند دوباره نفس بکشد، به شرطی که شهروندانی‌آگاه به حقوق شهروندی داشته باشد، شهروندانی مطالبه‌گر و شهروندانی با هم مهربان و مسئول. وبلاگ نویسان اراکی سهم بزرگی می‌توانند برای گسترش این آگاهی، مطالبه‌گری و مسئولیت‌پذیری بازی کنند.