نوبت ماست (چرا رای نمی دهم)

دیشب رسیدم بیروت. قرار است در مورد انتخابات ایران و واکنشهای لبنانی ها گزارش تهیه کنم. اما دلم پر است و می خواهم چند نکته را با شما، بخصوص کسانی که به جمهوری اسلامی اعتقاد ندارید ولی شرکت در انتخابات را ضروری می دانید، درمیان بگذارم.

در این سی چند سالی که از انقلاب می گذرد یک چیز را باید فهمیده باشیم و آن این است که سر نخ همه حوادث ناگواری که بر ما گذشته ولایت فقیه است. منظورم این است که اختیار همه چیز از دست مردم خارج شده. تمام تصمیمات مهم و حیاتی کشور را ولی فقیه و ارگان های وابسته به او می گیرند.

شعار نمی دهم. همه می دانیم که عین واقعیت است. از بن بست مذاکرات هسته ای گرفته تا فساد مالی بی حد و حصر تا نابودی اقتصاد تا سقوط اخلاقی تا تحقیر زنان و اقلیت ها تا اعدام ها و حبس ها تا انزوا و بی آب رویی بین المللی تا سانسور گسترده تا سلب کمترین حقوق تک تک ما تا... همه و همه نتیجه دستورات و رهنمودهای شخص رهبر و تصمیمات قوه قضاییه و شورای نگهبان و دستگاه های نظامی و امنیتیِ تحت فرمان اوست.

یک لحظه به خودمان نگاه کنیم:‌ از انسانیت ما چه باقی مانده؟ اگر در اسارت و بردگی کامل بسر نمی بریم، اسمش را چه باید گذاشت؟

دوستان، ما طبق سنجش های متعدد نه تنها منفورترین کشور جهانیم بلکه از نظر نقض حقوق بشر رسماً جزو دو سه کشور ته جدولیم. می دانم... از شنیدن این دو کلمه لعنتی «حقوق بشر» خسته شده ایم. روزی نیست که ده تا خبر کوفتی در مورد نقض حقوق بشر در ایران منتشر نشود. انگار در کوهی از اخبار وحشتناک له شده ایم. اما چه باید کرد؟ باید فراموش کنیم یا باید فریاد بزنیم و بیدار شویم و به فکر ساختن آینده ای بهتر باشیم؟‌ آخر مگر می شود کشور مان، سرزمین مان، ایرانی که انقدر دوستش داریم را به این حال رها کنیم؟ بله می شود. شده. و ما مسؤلیم. ما گذاشته ایم یک اقلیت  بی رحم همه چیز ما را بر باد دهد.

ما چقدر کوچک و حقیر شده ایم که برای پیروزی حسن روحانی له له می زنیم؟‌ حسن روحانی از هفت کاندیدای دیگر بهتر است؟ خوب باشد. استانداردهای ما باید تا حد استانداردهای ولی فقیه و شورای نگهبانش پایین بیاید؟ فکر می کنید با آمدن روحانی یا رقبای دیگر آب از آب تکان خواهد خورد؟‌ روحانی فرشته هم باشد از سد ولی فقیه و شورای نگهبان سپاه و ... می تواند بگذرد؟‌ احمدی نژاد نتوانست. خاتمی نتوانست. بقیه هم نتوانستند یا نخواستند بگذرند.

دوستان! موسوی و کروبی که حتی بعد از سه سال حبس هنوز حاضر نیستند به ولایت فقیه پشت کنند و همچنان سنگ خمینی را به سینه می زنند به این روز افتاده اند. ولی فقیه و ولایت مدارانش برای حفظ قدرت مطلقه شان به هیچ احدی رحم نمی کنند. حتی رفسنجانی را هم به ذلت انداختند. حالا حسن روحانی که روحانی است و سالها عضو شورای امنیت ملی بوده می خواهد ما را نجات دهد؟ اگر هم واقعاً بخواهد می تواند نظام را اصلاح کند؟ بر چه اساسی؟ خیالاتی شدیم؟

رای ندادنم دفاع از تحریم نیست که کار از تحریم گذشته و اصلاً در این فضا عملی نیست. اکثر مردم چاره ای جز رای دادن ندارند. این کاندیداها را جلویشان گذاشته اند و به هر حال به کسی که از بقیه بدتر نیست رای می دهند. چرا؟ چون آینده بهتری را نمی توانند تصور کنند. همینه که هست و باید روزگار را بگذرانند.

این روزگار، این کابوس عظیم عوض نمی شود مگر به خود باور داشته باشیم. مگر بر حکومتی مردم سالار اصرار بورزیم. مگر  به ظلم نه بگوییم. مگر به جای جو زده شدن و شرکت در یک انتخابات مسخره فرمایشی به اعتقادت والاتر پشت نکنیم. همانطور که این حکومت بی رحمِ ورشکسته به اعتقادات پوسیده و غیر انسانی خود عمل می کند و با پر رویی به آن می بالد، ما هم باید تسلیم نشویم. خجالت نکشیم که آزادی خواهیم. آزادی حق ماست. حق همه انسان هاست. بقیه دنیا فهمیده اند و از ما قرن ها جلو افتاده اند.

مردم ما با مردم ترکیه و هند و اندونزی تفاوتی ندارند. حتی با مردم آمریکا و سوئیس و ژاپن هم فرقی ندارند. دموکراسی و حقوق بشر یک پدیده انسانی وعقلانی است، نه غربی و فرنگی و غیر ایرانی. این که ما از نظر فرهنگی عقب مانده ایم یا آزادی خواهان ما غرب زده اند یا آمریکا و انگلیس و اسرائیل نمی گذارند پیشرفت کنیم حرف مفت است و بهانه.

دوره این ها به سر رسیده. نوبت ماست که آینده را بسازیم.