بازگشت به قاهره بعد از ۴۰ سال

این عکس منه سوار شتر در کنار یکی از اهرام ثلاثه  قاهره. سال ۱۹۷۴ بود که با پدر و مادر و خواهرانم در بازگشت از سفر تابستانی به اروپا توقف کوتاهی در مصر داشتیم. دوازده سالم بود. یادمه اون موقع دولت ایران به مصر چندین دستگاه اتوبوس هدیه داده بود و هر جا می رفتیم مصری ها خیلی تحویلمان می گرفتند و برای طول عمر محمد رضا شاه دعا می کردن. 

از اون روزها نزدیک به ۴۰ سال گذشته. نه شاه دوام آورد نه دوست و حامی اش انور سادات. وقتی چند روز دیگه وارد قاهره می شم اوضاع بکلی عوض شده. مصری ها هم مثل ایرانی ها انقلاب کردن و نیروهای اسلامی به قدرت رسیدن. با وجود سفر احمدی نژاد به قاهره و بهبود نسبی روابط، مطمئن نیستم که مصری ها به اندازه گذشته نظر مثبتی نسبت به ایرانی ها داشته باشن. حمایت سرسخت جمهوری اسلامی از بشر الاسد در سوریه و تنشهای تاریخی شیعیان و اهل سنت برای خیلی از مصری ها مسائل کم اهمیتی نیست. می دونم باید در معاشرت و صحبت هایم مواظب باشم تا هیچ کس را بی جهت ناراحت نکنم. ولی در عین حال سوای چیزهایی که این روزها در مورد افزایش خشونت و درگیری های سیاسی و مذهبی در رسانه ها وجود داره این واقعیت رو فراموش نمی کنم که مصری ها معروفن به بشاش و مهربان بودن. 

طی دو سه ماه آینده قاهره اولین توقفم خواهد بود در سفرم به مصر، تونس، لبنان و ترکیه. یکی از اهدافم اینه که از نزدیک با اوضاع و احوال سیاسی این کشورها، بخصوص اثرات بهار عرب بر زندگی مردم در مصر و تونس، آشنا بشم و گزارش تهیه کنم. خیلی مایلم بدونم که تفاوت این تحولات عظیم با انقلاب ایران چیه و مردم این کشورها در مورد ایران و ایرانی ها چه تصوری دارن؟ 

هدف دیگم جنبه فرهنگی داره. قراره با هنرمندان موسیقی این کشورها، بخصوص نسل جوانتر، تماس بگیرم و از یک طرف با کارهای جدیدشون آشنا بشم و از طرف دیگه  همتاهای ایرانی رو به اونا معرفی کنم. شاید با موسیقی بتونیم بهم نزدیکتر بشیم. 

هیجان زدم و قدری نگران. هیجان بخاطر شروع یک سفر فراموش نشدنی به منطقه ای با هزاران سال تمدن و فرهنگ و نگرانی از بابت آشنایی ناچیز با زبان عربی. فکر می کنم به خیر بگذره.