معترضین شجاع و آشوبگران جیره‌خوار!

از آنجا که این روزها اعتراضات و اغتشاشات در همه جای دنیا قاطی پاطی شده و تشخیص اینکه کدامیک اعتراض به حق مردمی ست و کدام اغتشاش عده ای آشوبگر ما تصمیم گرفتیم یک دستورالعمل برای تشخیص و تفکیک اینها از هم مشخص کنیم که دوغ و دوشاب در این بلبشوها از هم  قابل تشخیص باشد.

اول – به طور کلی داخل مرزهای میهن عزیزمان چیزی به نام اعتراضات مردمی نداریم و هرچه هست اغتشاشات است که توسط عده ای فریب خورده و آلت دست انجام می‌شود. بدون شک برپایی تجمعات اعتراضی در سرزمینی که نائبین بر حق امام زمان منت بر آن گذاشته و اداره اش می‌کنند، بی چشم و رویی و شکر اضافه خوردن است. البته در این مورد استثنائاتی هم وجود دارد که شامل موارد زیر است:
تجمعات اعتراضی برای فیلتر نبودن اینترنت
اعتراض به پیوستن به پیمانهای جهانی و معاهده های بین المللی
اعتراض به سند بیست و سی و یونسکو و ترویج مسائل جنسی در مدارس و هرچی که هست!
اعتراض به مذاکره و سازش (کلا با هرجا)
اعتراض به بدحجابی و برخورد شل و غیر قاطعانه با این پدیده شوم خانمانسوز.
اعتراض به حرمت شکنی و توهین به ساحت مقدس ائمه، پیامبر اکرم، مناسبتهای مذهبی، محرم، صفر، رجب، ربیع الثانی، حجرالاسود، قرآن، نهج البلاغه، اصول کافی، دعای ابوحمزه ثمالی، امامزادگان، بقاع متبرکه، علمای اسلام و مقامات عظیم الشأن کشور.
اعتراض به سیاستهای کشورهای غیرهمسو با سیاستهای جمهوری اسلامی در منطقه (همه کشورها منهای سوریه، ونزوئلا، لبنان، کمی تا قسمتی قطر و بخشهایی از یمن که توسط حوثی ها اداره می‌شود.)
اعتراض به سایر اعتراضاتی که خارج از بندهای فوق در کشور انجام می‌شود.

دوم – در خارج از مرزهای ایران باید دقت کرد که هر حرکت اعتراضی در کجا و به چه منظور صورت می‌گیرد. در کشورهایی که به جای رئیس جمهور معمولی و نخست وزیر و این چیزها رهبر عظیم الشأن و یا رئیس جمهور مادام العمر دارند اگر اعتراضات برای زیر سوال بردن رهبری باشد، این اعتراضات در واقع اغتشاشات است و پیشاپیش محکوم است. چرا که زیر سوال بردن یک رهبر فرزانه و یا نیمه فرزانه حاوی این پیام است که پس لابد می‌شود رهبران عظیم الشان و یا انقلابی را هم که وظیفه هدایت ملت را به عهده دارند نعوذ بالله زیر سوال برد و این بدآموزی دارد. یعنی با این حساب ما در کشورهایی مثل چین، روسیه، سوریه و حتی همین ونزوئلای خودمان چیزی به نام اعتراضات مردمی نداریم و هرچه هست آشوب و اغتشاش است که از بیرون کشور هدایت می‌شود. البته در مورد شیخ نشین های حوزه خلیج فارس و عربستان سعودی داستان متفاوت است و این کشورها توسط چند خاندان اداره می‌شوند که نه مثل رهبران ذکر شده فرزانه هستند و نه انقلابی و فقط مقدار زیادی پول دارند.

سوال: اگر در کشوری کمونیستی مثل چین که گرچه دین و ایمان ندارند اما رهبری فرزانه دارند و مواضعشان در بسیاری مواقع همسو با جمهوری اسلامی ست و یا کشوری مانند روسیه که رهبر عرق خور اما بامعرفتی مثل پوتین دارد، اقلیت مسلمان جان به لب رسیده ای علیه حکومت مرکزی دست به اعتراض زدند تکلیف نظام اسلامی ما چیست؟ این اغتشاش و شورش است یا اعتراضات به حق مردمی؟

جواب: اولا که گه خوردند. خوارج هم مسلمان بودند. دلیل نمی‌شود که هر مسلمانی بخواهد حکومت مرکزی را به چالش بکشد ما نیز حمایت کنیم. ولی در کل این چیزها مسائل داخلی خودشان است و به ما ربطی ندارد. ما فوکوس خود را بر روی حمایت از جنبش عدالتخواهانه جلیقه زردهای فرانسوی و محکوم کردن اغتشاشات شورشیان فریب خورده ونزوئلایی خواهیم گذاشت.