قرار بود با او زنده بمانند، اما زندگی کردند

پیام یونسی‌پور

«زلاتکو دالیچ» حالا یک قهرمان ملی است. مردی که به صورت کاملا موقت و فقط برای عبور از بحران جای «آنته کاسیچ» روی نیمکت تیم ملی کرواسی نشست و بعد اول مرد فوتبال کرواسی شد.  

او آذرماه سال ۹۶ به خبرنگار تسنیم گفته بود: «من چند ماه قبل به ایران آمدم و قرار بود سرمربی استقلال شوم. مذاکره هم کردیم، اما به نتیجه نرسیدیم.» پای دالیچ مهرماه به ایران باز شد. بعد از نتایج استقلال با «علیرضا منصوریان»، سه گزینه روی میز مدیران باشگاه تهرانی نشست. «وینفرد شفر»، «برند شوستر» و «زلاتکو دالیچ». اما دلیل به نتیجه نرسیدن و بن بست مذاکرات، آماده باش فدراسیون کرواسی به سرمربی کروات بود. «داور شوکر» رییس فدراسیون فوتبال کرواسی حس کرده بود که باید آرام آرام به فکر جانشین برای کاسیچ باشد.

«داور شوکر» را به یاد داریم آقای گل فوتبال کرواسی و مرد تمام کننده‌ای که تیمش را به مقام سوم جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه رساند. او حالا رییس فدراسیون فوتبال کرواسی است و شاید خودش هم انتظار نداشت تیمی که به زحمت و با تغییر مربی و حضور زلاتکو دالیچ به جام جهانی روسیه رسید، حالا یک پای فینال باشد.

انتخاب دالیچ حتی برای هواداران استقلال تهران هم عجیب بود. فقط هم‌وطنش یعنی «برانکو ایوانکوویچ» از حضور او استقبال کرد. برانکو گفته بود: «دالیچ را از سال‌ها قبل می‌شناسم. مربی فهیمی است که می‌تواند در هر تیمی یک انقلاب به وجود بیاورد.» حرف ایوانکوویچ البته آن روزها خریداری هم نداشت. اول این‌که هم‌وطن دالیچ بود و دوم، به عنوان مربی رقیب روی نیمکت پرسپولیس می‌نشست.

اما کارنامه زلاتکو دالیچ هم چندان درخشان به نظر نمی‌رسید. مهرماه که باشگاه استقلال سراغ این کروات رفت، او ۵۰ سال سن داشت با مربیگری در باشگاه‌هایی مانند «رییکا»، «دینامو تیرانا» و «اسلون بولوپو» کرواسی یا «الفیصلی» و تیم دوم الاهلی و العین امارات و البته الهلال عربستان. این آخری، تنها باشگاه نامداری بود که او در خاورمیانه برای یک سال هدایتش را برعهده داشت و به نایب قهرمانی لیگ عربستان هم رسید. بعد از الهلال به العین رفته بود. یک قهرمانی لیگ به دست آورد و یک نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا.

وقتی به کرواسی برگشت، قرار بود روی نیمکت دیناموزاگرب بنشیند. اما بیرون ماند و باز سراغ گزینه‌هایی در خاورمیانه رفت. داشت با استقلال به نتیجه می‌رسید که «داور شوکر» او را به زاگرب فراخواند.

نکته حیرت‌انگیز اینجاست که برای سرمربیگری کرواسی، با دو نفر به صورت جدی تماس گرفته شد؛ برانکو ایوانکوویچ و زلاتکو دالیچ. اولی تحت قرارداد پرسپولیس بود و دومی داشت با استقلال قراردادش را امضا می‌کرد.

برانکو البته برای جداشدن از پرسپولیس یک بند محکم در قراردادش دارد؛ «درصورتی که یکی از فدراسیون‌ها یا تیم‌های ملی خواهان حضور برانکو ایوانکوویچ به عنوان سرمربی این تیم باشند، او می‌تواند با بازپرداخت مبلغ قرارداد سالیانه خود و بدون داشتن مطالبات مالی از این باشگاه جدا شود.»

برای برانکو مسلما نشستن روی نیمکت کرواسی در جام جهانی لذیذتر از هدایت پرسپولیس در لیگ ایران بود. اما آن روزها، کرواسی روی نخ باریک قدم می‌زد. شانس این تیم حتی برای رسیدن به مرحله پلی‌آف هم کمرنگ شده بود. اگر دالیچ و تیمش در اولین قدم اوکراین را شکست نمی‌دادند، حتی به مرحله حذفی همی نمی‌رسیدند. در پلی آف هم یونان را شکست دادند و به جام جهانی سلام کردند. برانکو این ریسک را دید و قید پرسپولیس را نزد. دالیچ اما زندگی ترس‌آلود با کرواسی را به مربیگری در ایران و حتی لیگ قهرمانان آسیا ترجیح داد.

«زلاتکو دالیچ» حالا خاطرات تیمی را تکرار کرده است که سال ۱۹۹۸ در اولین حضورش در جام جهانی به مقام سوم رسید. «میروسلاو بلاژویچ» سرمربی‌اش بود، برانکو ایوانکوویچ دستیارش و ستاره‌هایی مانند «داور شوکر» و «ماریو استانیچ» و «روبرت یارنی» و «زوانمیر بودان» ناگهان درخشیدند.

جمله چیرو بلاژویچ که دو روز قبل از بازی انگلستان و کرواسی مدعی شد این تیم را دوست دارد ولی نمی‌خواهد تاریخی که او ساخته شکسته شود، این روزها دهان به دهان می‌چرخد. کرواسی با مردی که قرار بود داروی مسکن باشد، به اوج دوران خود رسید. قرار بود با دالیچ زنده بمانند اما دارند زندگی می‌کنند.