سردار و گوچی با هم رفتند؛ فرار بزرگ از خانه

دو ملی‌پوش ایران، ناگهان تصمیم می‌گیرند برای همیشه از تیم ملی خداحافظی کنند؛ رضا قوچان نژاد و سردار آزمون.

هر دو، خبر خداحافظی خود از بازی‌های ملی را در صفحه اینستاگرام خود منتشر کردند، اما هر کدام در دنیایی متفاوت از دیگری سر می‌کند. «رضا قوچان نژاد» پیش‌قدم شد. حوالی ساعت ۲۴ تهران، تصویری از خودش را با متنی بلندبالا منتشر کرد. در همان سطور اول، می‌شد نشانه‌هایی از دلخوری و اندوه را در تصمیمش دید.

بخش آغازین متن رضا پرمعنی است. او با نثر محاوره‌ای نوشته: «میگن فوتبال قشنگترین ورزش دنیاست. کسی که پاهاش به توپ خورده میتونه این حرف رو تأیید کنه. ورزش فوتبال نه به دین و مذهب فرد نگاه میکنه، نه به اصلیت فرد و نه به وضعیت مالیِ فرد. ای کاش همه‌جا اینطوری به فوتبال نگاه می‌کردن. ای کاش آدمایی که نور دستشونه، جاهای تاریک رو نور می‌انداختن تا همه بتونیم ببینیم، نه اینکه  فقط خودشون رو ببینن.»

در ادامه متن «رضا» نکاتی هست مثل این‌که «طی روزهای اخیر همه شما یک سؤال از من می‌پرسیدید که نمی‌توانستم به آن جواب بدهم.» در ادامه‌اش هم نوشته: «شاید بهتره که بعضی از سؤال‌ها بی جواب و بعضی از درها توی زندگی همیشه بسته بمونن»

رضا قوچان نژاد ۳۰ ساله است. سال ۹۱ در حالی که سابقه بازی در تیم‌های نوجوانان، جوانان و امیدهای هلند را داشت، حضور در تیم ملی ایران را قبول کرد و پیراهن ایران را پوشید. عملکردش اما در تیم ملی ایران اعجاب‌انگیز بود؛ شاید حتی در مخیله کی روش هم نمی‌گنجید که یک موتور گلزنی به ایران آمده باشد. سه بازی پیاپی برای تیم ملی ایران گل زد و ایران با امتیازاتی که مقابل قطر، لبنان و کره جنوبی گرفت، به جام جهانی ۲۰۱۴ رسید. تصویر گلش مقابل کره جنوبی در سئول، هنوز جزیی از تیتراژ برنامه‌های ورزشی صداوسیما است.

در جام جهانی برزیل، تک گل ایران را وارد دروازه بوسنی کرد. تنها گلزن ایران در آن رقابت‌ها شد و بعد همراه ایران به جام ملت‌های آسیا رسید. در استرالیا، بازی اول پای ثابت بود، اما بازی دوم را روی نیمکت نشست. بازی سوم مقابل امارات به زمین آمد و دقیقه ۹۰ دروازه را باز کرد. ایران سرگروه به مرحله حذفی رسید. در بازی با عراق هم نیمکت نشین بود. ولی وقتی در وقت‌های اضافه به زمین رفت، گل احیاکننده ایران را به عراق زد. ایران برگشت، اما بازی را در ضربات پنالتی نبرد.

در انتخابی جام جهانی، بازی اول، مقابل قطر در تهران، تعویض شد و دیر به زمین آمد. اما بازهم زننده نخستین گل ایران در مسیر صعود به روسیه بود.

حالا نوشته است که برای همیشه می‌رود. چرایش در همین تک جمله مستتر شده: «هیچ‌وقت در زندگی‌ام به اندازه این روزها آماده نبودم» بعد جمله کوتاهی دیگر که «امسال در لیگ هلند شروع خوبی نداشتم. اما برگشتم، ۱۶ گل در مجموع تمام بازی‌ها زدم. آمار بدی نبود. رشد کردم، سریع خودم را بالا کشیدم. همه انگیزه‌ام جام جهانی بود. آن هم که تمام شد.»

برای رضا، روسیه تمام شد. مثل تیم ملی ایران که در اینستاگرامش نوشته: «باورم نمی‌شود روزی خدا این پیراهن را برای من کنار گذاشته بود» و می‌گویند تمام روز برای نوشتن این متن کنار خانواده‌اش گریسته بود.

پرونده «گوچی» ایران، پسر نازنینی که جز ادب و اخلاق و گل‌هایش، خاطره‌ای دیگر در ذهن ایرانیان به جا نگذاشت به تلخ‌ترین شکل ممکن بسته شد. «کارلوس کی روش» در روزهایی که سردار آزمون نمایشی ضعیف در روسیه داشت، حتی حاضر نشد ثانیه‌ای به رضا قوچان نژاد اعتماد کند. سردار یک فصل تأسف بار را در روسیه پشت سر گذاشته بود و طبیعی هم به نظر می‌رسید بعد از ماه‌ها نیمکت نشینی، بعد از مدتها گل نزنی، بعد از تمام حواشی‌اش در رسانه‌های ایران و روسیه، چیزی فراتر از این که دیدیم نباشد. اما نیمکت نشین شدن رضا قوچان نژاد و این که حتی یک بازی، یک دقیقه اجازه ورود پیدا نکند هم علامت سوالی شد روی سر نیمکت ایران.

همان نیمکتی که حالا دارد با «برانکو ایوانکوویچ» و «وینفرد شفر» به سخیف‌ترین شکل ممکن می‌جنگد. «کارلوس کی روش» سه‌شنبه خطاب به «برانکو ایوانکوویچ» گفته بود: «فراموش کرده‌ای که رامین رضاییان و مهدی طارمی را از پرسپولیس راندی؟»

در فاصله یک روز بعد، رضا قوچان نژاد و سردار آزمون از تیم ملی ایران خداحافظی کردند؛ یکی در سی سالگی، دیگری در ۲۳ سالگی.

رضا قوچان نژاد از «دیده نشدن» مکرر به ستوه آمد. رسیدن به جام ملت‌ها، نشستن دوباره روی نیمکت تیم ملی آن هم مقابل حریفان آسیایی چقدر می‌توانست برایش رؤیایی باشد؟ پس رفت. اما داستان «سردار آزمون» عجیب‌تر نوشته شد. بازیکنی که در بدترین روزهای زندگی فوتبالش مورد حمایت کی روش بود.

چند ساعتی بعد از «گوچی»، سردار آزمون متنی می‌نویسد و از فوتبال ملی در ۲۳ سالگی خداحافظی می‌کند. سردار دلایل کنار رفتنش را به  نامهربانی‌ها، فشارها و توهین‌هایی که در این مدت متوجه اش بود ارتباط داد. آن چه مد نظر آزمون است، به بعد از بازی ایران و اسپانیا برمی گردد. بعد از آن نمایش ضعیفش، مورد حمله کاربران ایرانی در فضای مجازی قرار گرفت. جملاتی که برایش نوشته شد چندان خوشایند نبود، اما تازگی هم نداشت؛ نه در فوتبال ایران، نه در خارج از مرزهای خاورمیانه.

نمونه‌هایی هم هست مانند «کارلوس سانچس» که از سوی هواداران فوتبال کلمبیا به دلیل اخراج شدن در بازی اول تیمش مقابل ژاپن، از سوی هواداران کلمبیایی تهدید به مرگ شد. «آلن شیرر» ماشین گلزنی و مهاجم افسانه‌ای فوتبال انگلستان بعد از جام جهانی ۱۹۹۸ اعلام کرده بود «آماده است خودش را تسلیم هواداران خشمگینی کند که می‌خواهند او را خفه کنند.» همین اتفاق در همان جام برای «دیوید به کام» می افتد که بعد از اخراج مقابل آرژانتین و حذف انگلستان، تا مرز فروپاشی روحی و روانی رفت. «زین الدین زیدان» افسانه‌ای و آن ضربه سری که به سینه «ماتراتزی» در فینال جام جهانی ۲۰۰۶ زد و اخراجش از زمین را به یاد داریم. فرانسه قهرمان نشد و زیدان با تمام درخشش رؤیایی اش در جام جهانی، حتی مورد حملات نژادپرستانه قرار گرفت.

شاید برای مدیریت تمام این بازیکنان، نیاز به آرامشی بود که این روزها در وجود کادرفنی تیم ملی ایران نیست. کی روش بچه‌هایش را در روزهای بحرانی رها کرده و برای بقا، با مربیان لیگ ایران جنگی حقیرانه را از سر گرفته است.

حالا آزمون در بخشی از متن خداحافظی خود در اینستاگرامش نوشته است: «برخلاف میل باطنی و خواسته قلبیم تصمیم گرفتم که از تیم ملی کشورم خداحافظی کنم. این برای یک جوان ۲۳ ساله که با سختی‌ها و مشقت‌های زیادی به اینجا رسیده قطعاً دردناک‌ترین تصمیم و اتفاق زندگیش خواهد بود.»

شاید نوشته‌های سردار آزمون و تصمیمش برگرفته از احساسات باشد. اما به یاد داشته باشیم «کارلوس کی روش» هرگز بازیکنانی که از تیم ملی خداحافظی کردند را دوباره (حتی با وجود ابراز پشیمانی‌شان) به تیم ملی دعوت نکرد. مهدی رحمتی، فرهاد مجیدی، مجتبی جباری، هادی عقیلی بخشی از این ستاره‌ها بودند. سردار آخرین خط‌خورده دایمی لیست‌های کی روش خواهد بود؟