یاسین متولد مشهد؛ در این شهر مذهبی به مسخره شدن عادت کرده‌ایم

محمد تنگستانی

پروژه جدید ایران‌وایر «ایران فقط تهران نیست» نام دارد. در این پروژه  قصد داریم با کمک شما هنرمندان و هنرآموزان شهرستان و روستاهای سراسر ایران را معرفی و با آنها گفت‌وگو کنیم. در این پروژه اولویت ما هنرمندانی است که یا در رسانه‌های غیرمستقل ایران سانسور شده‌اند و یا به دلیل «شهرستانی» بودن به آنها اهمیت داده نشده است و ما بدون گزینش و یا جهت‌گیری سیاسی آنها را به شما معرفی می‌کنیم. در بخش اول این پروژه اولویت ما هنرمندان استان‌های خوزستان، اصفهان و خراسان است. برای مشارکت در این پروژه و یا معرفی هنرمندانی که در شهرستان‌ و یا روستای شما زندگی و فعالیت می‌کنند می‌توانید با info@iranwire.com با ما در تماس باشید.

من یاسین هستم. متولد ۱۳۷۵ در شهر مشهد و در حال حاضر دانشجوی کارشناسی و نوازنده هستم. در ایران هنوز هنر و کارهای هنری یک تفریح به حساب می‌آید تا شغل  برای هنرمندان. هنر و هنرمندان دغدغه دولت و حکومت نیستند در نتیجه برای رسیدن به هدف باید تلاش زیادی کرد تا مردم از نان شب‌ و دغدغه‌های اجتماعی خودشان بزنند و مخاطب هنر بشوند. حالا در این وضعیت بد اقتصادی، فقر و گرسنگی اگر هنرمند کمی درگیر مشکلات زندگی و در آمدی باشید کلی انرژی هم باید برای گذران زندگی بگذارید که آن هم مصیبتی است.

با شعر شروع به کارهای هنری کردم و در حال حاضر علاوه بر خواندن نوشته‌هایم، ساز هم می‌زنم. هدفم در هنر برخلاف خواست حکومت جمهوری اسلامی اهمیت دادن به هنر متعهد و معترض است برای همین  به سبک «هیپ هاپ» گرایش دارم. گمان می‌کنم این سبک برای بیان اعتراض قوی‌تر و موثرتر است. البته هزینه و دردسر کمتر هم در این تصمیم  و گرایش‌‌ بی‌تاثیر نبوده است. در مشهد ما هیچ پشتیبانی نداریم. شهر مذهبی، خانواده مذهبی و اجتماع شهری بسته است یعنی کلا فضا به شکلی برای عقیم کردن من و و امثال من مهیا است. کاملا طبیعی و غریزی آماده دفاع هستیم. کم‌کم باورمان شده است باید صبح تا شب با همه چیز و هرنوع فکری مبارزه کنیم. شاید پرخاش‌گری نسل من حداقل در شهر مشهد به همین دلیل باشد.

چند وقت پیش آهنگی به نام « من زنم» را در حمایت از حقوق زنان خواندم به شدت مورد تمسخر قرار گرفتم. کسانی که مسخره‌ام می‌کردند خودشان حتی آهنگ را گوش نداده بودند از کسان دیگری شنیده بودند. اما به این دلیل که در مشهد عادت به مخالفت و مورد تمسخر قرار گرفتن، داریم اهمیت ندادم و به عقده‌ها و بی‌سوادی‌شان در حوزه حقوق زن و برابری در جامعه سعی کردم با کارهای بعدی‌ام پاسخ بدهم.

هنرمندان شناخته شده مشهدی اغلب به دنیال شهرت هستند در نتیجه برای شهرت و عدم دردسر و سانسور کارهای عاشقانه سانتیمانتال  تهیه و تولید می‌کنند.

در انقلاب ۱۳۵۷ هنرمندان نقشی کلیدی داشتند به عنوان مثال شاعران پیامبران احزاب سیاسی بودند. آیا هنر و هنرمندان استان شما در اعتراضات اخیر دی  ۱۳۹۶ حضور داشتند و کنار مردم بودند؟

ـ سعی داشتند خود را همراه مردم معرفی کنند اما عده اندکی با تمام وجود کنار مردم بودند. در مشهد متاسفانه به هزاران دلیل جوان‌های هم نسل من و دانشجو‌یان که قرار است آینده‌سازان جامعه باشندجرات و انگیزه‌شان به مرحله تکامل نرسیده است.دیر یا زود باید هنرمندان با مردم متحد ، یکصدا و یکدل شوند. برخی از هنرمندان شناخته شده در مشهد نسبت به اعتراضات دی‌ماه برخوردهای خجالت آوری داشتند و از آن بدتر پاسخ‌هایی بود که می‌دادند. مثلا می‌گفتند: به ما چه ربطی داره؟یکی از هنرمندان شناخته شده خطاب به خودم گفت:  «مردم هستند، مردم خودشان اعتراض می‌کنند، به ما چه ربطی دارد؟»متاسفانه فرصت نشد از آن شخص بپرسم تو به عنوان هنرمند در جامعه کی قرار است کنار مردم باشی و اصلا خودت را بخشی از جامعه و مردم می‌دانی یا نه.در مشهد جمعیت زیاد بود اما با هم نبودند آن اتحادی که باید شکل نگرفت. همه با هم غریبه بودن و همین باعث شد اتحاد شکل مناسبی پیدا نکند.دی ماه تمام تلاشم اول به عنوان یک شهروند و بعد یک هنرمند  این بود که دیگران را با خودم و ما همراه کنم. در شبکه‌های اجتماعی هم همزمان فعالیت می‌کردم اما خوب هنوز خیلی‌ها با اینکه گرسنه هستند اما دغدغه ندارند.

هر منطقه با توجه به آب و هوا، زبان و گویش محلی، فرهنگ بومی خود را می‌سازد که خرده فرهنگ تعریف می‌شود و خرده فرهنگ‌ها در کنار هم فرهنگ یک کشور را شکل می‌دهند. در چهار دهه گذشته، سیستم ایده‌ئولوژی و فکری حاکم بر ایران دنبال یک‌دست‌سازی و اسلامیزه کردن هنر معاصر و نزدیک کردن آن به ایده‌ئولوژی‌های حکومتی و مذهبی بوده است. گمان می‌کنید این تلاش‌ها به نتیجه رسیده و موفق شده‌اند؟

ـ بله این تلاش‌های سیستماتیک برای در چهارچوب قرار دادن هنرمندان و مردم نتیجه داده است. اما در عصر مدرن همه چیز دائما در حال تغییر است از جمله باور‌های مردم و هنرمندان.عده‌ای نان‌خور این باور‌های غلط حکومت اسلامی هستند. آنها تا جایی که سود کسب کنند با سیستم متحد هستند اما اگر ذره‌ای به هنرشان که نه به درآمدشان لطمه‌ای وارد شود ارتباط خود را قطع می‌کنند و با یک سیاه‌نمایی خود را به سمت مردم می کشانند.کسانی که هنر را برای هنر و انسان می‌خواهند تکلیف‌شان مشخص است آنها هیچ وقت در مقابل مردم و با ظلم نخواهند بود و اگر به درست یا نادرست بودن موضوعی اشراف پیدا کنند در گفتن و پرداختن به آن ترسی ندارند.به گمانم اگر هنرمندان از بند سانسور و محافظه‌کاری بیرون بیایند و با مردم رابطه بهتری پیدا کنند باعث اتحاد در جامعه می‌شوند و اتحاد سبب خیلی از اتفاقات خواهد شد.