رای می دهم؛به نظر بنده رای ندادن غیر اخلاقی است، حداقل به هفت دلیل

سعید برزین -  تحلیل گر مسائل ایران

یک - اگر مبارزه سیاسی از طریق بستر انتخاباتی را رد کنیم جز براندازی (به معنای حذف طبقه حاکم دولتی) و اعمال خشونت راهی نداریم. اگر مبارزه انتخاباتی نباشد هیچ استراتژی بجز سرنگون کردن نهادهای حکومت (با خشونت های همراه آن) وجود ندارد و برای این باید بر طبل تنفر و تضاد و قهر کوبید.

دو - هیچ سازمان و گروهی که بخواهد یک «استراتژی غیر انتخاباتی» را رهبری کند وجود ندارند. وعده سر خرمن است که «یک گروهی پیدا خواهد شد». این اشتباه مطلق است. نیرویی پیدا نخواهد شد. ما همین است که هستیم. این ملت همین است که هست. نیروهای سیاسی همین است که هستند.

سه - تحریم انتخابات دست افراطی ترین نیروها را در داخل حکومت باز می گذارد که به قدرت برسند و هر کاری که می خواهند بکنند. دیدیم هنگامی که اصلاح طلبان در انتخابات شوراها کم توجهی کردند، شوراهای شهر را کاملا در اختیار تندروترین نیروها گذاشتند و خودشان چهار سال کنار ماندند.

چهار - ندیدن فرق میان نیروهایی مثل محمد خاتمی و محمود احمدی نژاد و یا رئیسی سر در شن فرو کردن است. یعنی واقعا میان این دو گفتمان سیاسی تفاوتی نیست؟ آیا فرقی نیست میان تز «گفتگوی تمدن‌های» آقای خاتمی که در سال 2000 توسط سازمان ملل  به عنوان تز و تم برگزیده سال انتخاب شد، با زمانی که شورای امنیت سازمان ملل،  تحریم پس از تحریم بر ایران تحمیل می کرد. پنج - تحریم انتخابات توسط افراطی ترین نیروهای سیاسی حمایت می شود. سازمان هایی که سال‌هاست تندروترین مشی مسلحانه را دنبال کرده‌اند و حاصل کارشان جز کشته شدن هزاران جوان بیگناه نبوده است، فعالانه از تحریم انتخابات حمایت می کنند و در این باره یارگیری می کنند.

شش - نه تمام ولی بخش بسیار مهمی از تحولات مهم سیاسی و اجتماعی چهار دهه اخیر از بستر انتخاباتی گذشته است، حتی جنبش سبز که شاید بزرگترین جنبش اعتراضی اخیر بوده است، از بستر انتخاباتی برخواسته است. کارنامه و تاریخ تحول فکر و فرهنگ سیاسی ایران در این چهار دهه از طریق مبارزه انتخاباتی بوده است. باید این سنت را حفظ و تقویت کرد.

هفت - باید با مهره های موجود شطرنج بازی کرد. نمی توانید بگویید «من خوشم نمی آید که رخ به خط مستقیم حرکت کند. میخواهم زیگ زاگ بزند.» این شدنی نیست. ما با واقعیت هایی روبرو هستیم و باید در چارچوب این واقعیت ها بازی کنیم. شرایط ایران  نماد کامل این واقعیت ها هستند. اما انسان ها تغییر می کنند. مثلا خیلی جوان هایی که چهل سال پیش مجاهد و فدایی بودند و حاضر می شدند جانشان را بر سر آن آرمان ها بگذارند اما امروز می بینند که آن سازمان ها و افکارشان سطحی بوده اند و کج اندیشی داشته اند. اما همان جوان ها امروز تغییر کرده اند. لیبرال و میانه رو شده اند. از خشونت گریزانند. به دمکراسی گرایش دارند. آدم های داخل حکومت هم می توانند همین طور باشند. فقط تغییر در خودمان را نباید معقول بدانیم. آنها هم قابل تغییر هستند و آنها هم تغییر کرده اند. ما باید در صحنه واقعی سیاست راه برویم وگرنه راه بجایی نخواهیم برد.

به همین خاطر وظیفه اخلاقی خود می دانم که نیروهای میانه رو (و هر چند ضعیف) را در داخل نظام تقویت کنم و موقعیت آنها را پیش ببرم. و در عین حال، از تشویق تنفر و تضاد و درگیری بپرهیزم. و ادبیات دو قطبی «ما فرشته هستیم» و «آنها دیو هستند»  را کنار بگذارم. و بجای نمک پاشیدن بر زخم های موجود، راه عملی درمان را پیدا کنم. به همین خاطر رای می دهم.