سخنی با علمای اهل سنت بلوچستان که برای حوادث آمریکا اشک می‌ریزند

عبدالستار دوشوکی

قبل از هر چیز اجازه بدهید مراتب تاثر و تسلیت خویش را در مورد درگذشت برخی از علمای سیستان‌وبلوچستان که ظاهرا تعدادی از آن‌ها به دلیل عدم رعایت بهداشت و فاصله‌گذاری اجتماعی در مورد ویروس کرونا در طی روزهای گذشته جان داده‌اند، ابراز کنم.

امروز در بسیاری از سایت‌ها آمده است که شماری از علمای اهل سنت سیستان‌وبلوچستان ازجمله «مولوی عنایت‌الله رسولی‌زاده»، امام‌جمعه اهل سنت سرباز، «مولوی بلال مقدسیان»، امام‌جمعه اهل سنت اسفند شهرستان دلگان، «مولوی مجیب‌الرحمن رئیسی»، امام‌جمعه اهل سنت شهر جالق، «مولوی دوست‌محمد درواخ»، امام‌جمعه اهل سنت شهر کهک زهک، با بیان اینکه هفته حقوق بشر آمریکایی فرصتی مغتنم برای بازگویی جنایت‌های آمریکای تروریست‌پرور علیه ملت ایران است، به تبعیت از مسئولین نظام، سردمداران آمریکا را گروهی خودخواه، خون‌ریز و صفاک لقب داده‌اند که بویی از انسانیت نبرده‌اند و همسو با نظام جمهوری اسلامی برای «جورج فلوید»، شهروند سیاه‌پوست آمریکایی اشک تمساح ریخته‌اند. این در حالی است که در طی روزهای گذشته بیدادگاه‌های رژیم جمهوری اسلامی برای معترضین آبان‌ سال گذشته حکم اعدام صادر کرده‌اند.

فاصله بسیار از این شهرها ازجمله جالق تا مرز پاکستان شش کیلومتر بیشتر نیست؟ از این عالمان دین باید پرسید شما چطور صدای سیاه‌پوستان را در آمریکا می‌شنوید اما صدای ضجه و فریاد زنان و کودکان و دانشجویان بلوچ را که طی هفته اخیر توسط ارتش خون‌ریز پاکستان و سازمان مخوف اطلاعاتی آن یعنی آی‌اس‌آی به خاک و خون کشیده شده‌اند، نمی‌شنوید؟ اگرچه بسیاری از شماها در مدارس دینی پاکستان آموزش دیده‌اید، مدارسی که با بودجه سلفی‌ها و مذهبیون افراطی اداره و توسط ارتش پاکستان حمایت می‌شوند؛ اما بااین‌حال نباید چشم‌های خود را بر روی ظلم و ستم بی‌حد علیه برادران و خواهران بلوچ خود در آن‌سوی مرز ببندید. اگرچه سکوت شما در مقابل ظلم و ستم جمهوری اسلامی علیه بلوچ‌ها و اهل سنت در ایران نیز قابل توجیه نیست.

در آن‌سوی مرز، هزاران هزار بلوچ ناپدید و زندانی شده‌اند و اجساد مثله‌شده بسیاری از آن‌ها پیدا شده است. در روزهای اخیر زنان و دختران بلوچ که به دستگیری غیرقانونی و ناپدید شدن همسران یا پدران و یا برادران و خواهران و فرزندان خود به روش مسالمت‌آمیز اعتراض کرده‌اند، توسط نیروهای بیدادگر و ظالم پاکستانی با هتک حرمت و بی‌رحمی و شقاوت تمام سرکوب شده‌اند و شما ای علمای بلوچستان صدای ضجه و ناله‌های زنان بلوچ در همسایگی خویش را نشنیدید یا نمی‌خواهید بشنوید؛ اما صدای یک سیاه‌پوست آمریکایی را در آن‌سوی دنیا به‌وضوح می‌شنوید. صدای روهینگاهای میانمار (برمه) را می‌شنوید. صدای فلسطینی‌ها و یا کشمیری‌هایی که زندگی صد برابر بهتر از بلوچ‌ها را دارند می‌شنوید و وکیل مدافع آن‌ها می‌شوید و برای آن‌ها اشک می‌ریزید؛ اما صدای شکستن پهلوی زنان بلوچ توسط نیروهای امنیتی خبیث پاکستان را نمی‌شنوید؟ چرا این شاخک گزینشی انسان‌دوستی و اسلامی شما برای بیگانگان سرزمین‌های دور این‌قدر حساس و لطیف است؛ اما برای خودی‌ها و برادران و خواهران بلوچ اهل سنت خودتان در آن‌سوی مرز کاملا بی‌تفاوت یا کر و کور است.

شوربختانه در استان سیستان‌وبلوچستان و حتی در خارج از کشور هیچ‌کس را نه‌تنها یارای انتقاد از برخی علمای مذهبی نیست، بلکه اجازه سوال و پرسش هم وجود ندارد. وگرنه بعضی از سگ‌های هار سلفی در شبکه‌های تلویزیونی تکفیری که طرفدار پاکستان و محتاج مدارس مذهبی و افراطی آن هستند، بلافاصله به بهانه دفاع از دین به منتقد و یا پرسشگر حمله می‌کنند؛ چراکه حامیان ارتش پاکستان تمامی امکانات را در ید تبلیغاتی آن‌ها قرار داده‌اند. همین شبکه‌های تکفیری منحوس شبانه‌روز علیه جمهوری اسلامی به‌درستی تبلیغ و افشاگری می‌کنند و خود را مدافع تمام‌عیار بلوچ‌ها نشان می‌دهند؛ اما در مقابل جنایات ارتش پاکستان علیه زنان و کودکان بلوچ سکوت کرده‌اند.

به باور نگارنده بسیاری از علمای اهل سنت بلوچستان علمای درباری نیستند و برخی از آن‌ها درد و غم مردم را هم دارند. لذا قابل‌احترام هستند و حساب آن‌ها را باید از «ملاهای درباری» کاملا جدا کرد. ولی زمان آن فرارسیده است که این دسته از علمای مردمی و دردمند بلوچ که مورد احترام مردم هم هستند، صدای اعتراض خود را علیه ظلم و ستم حکومت و ارتش پاکستان علیه بلوچ‌ها به گوش جهانیان برسانند؛ زیرا براساس آیات و روایات، سکوت در مقابل ظلم مصداق عینی گناه و مشارکت غیرمستقیم با ظالمان است.