تساوی ایران مقابل سوریه و کنفدراسیون

«ایمن الحکیم» سرمربی سوریه قبل از بازی گفته بود که «این» زمین ماست. گفته بود خوش ندارد کسی از زمین ورزشگاه انتقاد کند. اما برای «ایمن الحکیم» می‌توان یادآور شد که همین کنفدراسیون منفعل آسیا، به ایران اخطار داد درصورتی‌که طبقه دوم ورزشگاه آزادی با صندلی پوشیده نشود، تماشاگران ایرانی حق نشستن در طبقه دوم را نخواهند داشت.

همین کنفدراسیون آسیا، به مالزی و ورزشگاه عبدالرحمان شهر کوالالامپور میزبانی می‌دهد. به‌جز بخش میهمانان ویژه، سایر سکوها صندلی ندارد. زمین ورزشگاه شبیه به هرجه هست، جز یک زمین فوتبال. توپ را نمی‌توان حرکت داد و البته کی روش قبل از بازی گفته بود که اگر اعتراض کند، کنفدراسیون آسیا محرومش خواهد کرد.

پس بهتر است در مورد مسائل فنی نه فکر کرد، نه بحث و نه حتی عمل. بهتر است دل بست به همین سانترها و زیر توپ کشیدن‌ها. کنفدراسیون فوتبال آسیا همین است. یک مجموعه که چون متولی‌اش «شیخ سلمان بن ابراهیم آل خلیفه» بحرینی در انتخابات فیفا با رأی ایران و متحدانش از «اینفانتینو» شکست‌خورده، حتی نام یک تیم یا یک شخصیت ایرانی را در فهرست بهترین‌های آسیا قرار نمی‌دهد. از چنین کنفدراسیونی نباید انتظاراتی متفاوت از آن چه می‌بینیم داشت. 
 

در مورد میزبانی مالزی از تیم ملی سوریه، یک نکته کلیدی وجود دارد. عراق و سوریه، دو تیمی بودند که هر دو ایران را به عنوان کشور میزبان خود در مرحله قبل معرفی کردند. بعد از صعود هر دو تیم به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی، عربستان از بازی در ایران با عراق امتناع می‌کند. سعودی‌ها گفتند ما در ایران سفارت و امنیت نداریم. دلیلش هم همان هجوم دلواپسان بود به سفارت عربستان. بعد کنفدراسیون فوتبال آسیا (علیرغم مخالفت عراق) خواستار معرفی کشور ثالث برای میزبانی عراق از عربستان می‌شود. همان زمان، در اقدامی سرخود، کنفدراسیون آسیا از سوریه خواست به دلیل هم‌گروه شدن با ایران، نام یک کشور ثالث را به عنوان مقصد بعدی به عنوان کشور میزبان معرفی کند.

کنفدراسیون فوتبال آسیا کجاست؟ در مالزی!

«ایمن الحکیم» گفته بود این زمین برای همه ماست. اما اگر بارسلونا هم به این زمین بیاید، احتمالاً سوریه یک شگفتی‌ساز در جهان فوتبال خواهد شد. گرفتن تساوی در این زمین دو هنر می‌خواست. قدرت بدنی، زیر توپ زدن. بردن هم فقط شانس می‌خواست و بس.

کارلوس کی روش برای امتیاز گرفتن از سوریه و کنفدراسیون آسیا، هرچه بازیکن فیزیکی، سرزن و با اهلیت و رگ و ریشه شمالی بود دعوت کرد. ایران با ترکیب سوشا مکانی، سیدجلال حسینی، رامین رضاییان، کریم انصاریفرد، مرتضی پورعلی گنجی، میلاد محمدی، امید ابراهیمی، سعید عزت‌اللهی، اشکان دژآگه، مهدی طارمیو علیرضا جهانبخش  مقابل تیم سوریه قرار گرفت. نیمه اول می‌توانستیم با کریم انصاری فر و نیمه دوم می‌شد با ضربه سر جهانبخش به گل برسد. مابقی بازی در اختیار «ابراهیم عالمه» دروازه بان سوریه و «علی الصباح» داور عراقی بازی بود. یکی زمین می‌خورد و بلند نمی‌شد، دیگری بازی را به سود سوری‌ها متوقف می‌کرد.

این فوتبال نبود. هر چه بود، فوتبال نبود. در هیچ قاره‌ای، نمونه چنین نمایشی را نمی‌توان دید. ایران در صدر ماند. اما با فاصله‌ای یک امتیازی از کره جنوبی.