چند ساعت مانده به دربی آسیا

فیفا گفته، ۲۴ دربی ملی در آسیا وجود دارد. از شرق که شروع کنیم، به بازی کره شمالی و کره جنوبی لقب «دربی کره‌ها» داده. سال‌هاست که رویارویی ژاپن و کره جنوبی را هم «دربی ببرها» نامیده و بازی هنگ‌کنگ و ماکائو را «دربی مناطق ویژه چین» می‌داند. در غرب، القاب جالب‌تر است. از سه سال پیش لقب «دربی داعش» را روی بازی سوریه و عراق گذاشت. ایران و عربستان را «دربی اسلامیون» نام نهاده و بازی امارات و عربستان را به «دربی خلیج‌فارس» نام‌گذاری کرده. اما یک بازی، شده است دربی آسیا؛ ایران – کره جنوبی.

آمار و ارقام، همیشه بیخ گوش ما هستند. مثلاً اعداد می‌گویند ما از مجموع ۲۸ بازی، در ۱۲ مسابقه پیروز شدیم، هفت بار مساوی کردیم، ۹ بار هم شکست خوردیم. اما از جام ملت‌های ۲۰۱۱ تا امروز شکست نخوردیم. سه بازی پیاپی (دو رسمی و یک دوستانه) را عیناً یک بر صفر پیروز شدیم. بازی ایران و کره، مبدل شده به بازی یک گله‌ها. از ۲۴ آبان ماه که تیم ملی تیم دوم کره جنوبی را در تهران دو بر صفر با مربیگری قلعه‌نویی در انتخابی جام ملت‌های آسیا برد تا امروز، نه ایران و نه کره جنوبی در هیچ‌کدام از ۸ بازی بعدی موفق نشدند دو بار در یک مسابقه دروازه حریف را باز کنند.

اما تاریخ ناگهان برای این بازی عوض شد. یعنی بعد از مردادماه سال 83 و آن بازی تاریخی که ایران ۴ بر ۳ با سه گل «علی کریمی» قدرتمندترین کره تاریخ را شکست داد. تیمی که با مقام سوم جام جهانی وارد جام ملت‌های آسیا شده بود را تیم برانکو حذف کرد. تیمی که در بازی‌های قبل رخساره حتی یک از پیش حذف‌شده را هم نداشت. تیمی که با داور عمان را شکست داد، تیمی که با کمک ژاپن از گروهش صعود کرد، تیمی که خیلی سخت دروازه تایلند را گشود. همان تیم، بهترین کره اعصار را برد. آن هم با نیمی از نفراتش. قبل‌تر، تاریخ همه به سود ماست. یک برد تاریخی شش بر دو داریم در امارات، یک برد سه بر صفر و یک برد پنج بر صفر. اینها فقط تاریخ است. تاریخی که می‌توان مرورش کرد، اما لحظه‌ای در جریان بازی به‌کارمان نمی‌آید. 

دربی آسیا را از قبل دو مربی آغاز کرده‌اند. «کارلوس کی روش» و «اولی اشتیلیکه» هر دو متخصص بازی‌ها روانی قبل از مسابقه هستند. کمی داستان اما در مورد این بازی متفاوت است. کره‌ای ها به مرد آلمانی پیغام مشخص داده‌اند. دو هدف از این تورنمنت می‌خواهند. یکی صعود دوباره به جام جهانی، دیگری شکست دادن ایران. آنها ۵ سال است که فقط به ایرانی که «کی روش» ساخته می‌بازند.

مشت گره کردند، ماسک به‌صورت زدند و وارد تهران شدند، از مهندسی تهران ایراد گرفتند، گفتند تماشاگران ایرانی نامهربان هستند و سنگ و بطری پرت می‌کنند. آخرین رفتار بازیکنانشان هم این بود که کنفرانس خبری را تحریم کردند و برای مصاحبه با خبرنگاران ایرانی نیامدند. «کی روش» اما خوددار بوده. فقط به یک جمله فنی بسنده کرد: «برای پیدا کردن ترکیب تیم، سردرد گرفته‌ام.»

این بزرگ‌ترین دروغ کی روش شاید از زمان حضورش در ایران تا به امروز بوده. روی زمین، هیچ‌کس در حد «کی روش» از بابت آن چه مقابل کره به زمین می‌فرستد مطمئن نیست. شاید اشتباه کند، شاید در محاسباتش حساب یک ریزه‌کاری ساده را نکرده باشد، اما نه امروز و دیروز که پیش از بازی با ازبکستان نقشه‌هایش را کشیده بود.

بازی دادن به تیم دوم یا همان بازیکنان پرسپولیس در ترکیب اصلی و بیرون نشاندن سردار آزمون، علیرضا جهانبخش و اشکان دژاگه و آندرانیک تیموریان، یک معنی و پیغام مشخص داشت. «کی روش» هم می‌خواست ترکیب اصلی‌اش را استراحت دهد، هم مشتش را برای بازی با کره باز نکند، هم به ازبکستان رو دست و پولتیک بزند. ازبک‌ها فکرش را هم نمی‌کردند ایران در بازی خارج از خانه با تیم دومش بازی کند. 

«کی روش» قبل از بازی با روان کره‌ای ها بازی کرده. مثلاً دست روی نام یک ستاره کره‌ای گذاشته و گفته: «من نمی‌دانم باید با "کو جائه چئول" چه کار کنیم. او ستاره کره‌ای هاست و به‌شدت خطرناک. نه ما که هر تیمی از روبرو شدن با او می‌ترسد.»

در تمام این روزها، «کو» چهره اصلی کره‌ای ها برای مردم ایران بود کسی که با نشریه بیلد آلمان مصاحبه کرد و گفت: «تهران برای من یک شهر عادی نبود و اولین بار ترسیده بودم! شهری قدیمی با مردمانی که رابطه‌ای دوستانه با من نداشتند. همه خانه‌ها و آپارتمان‌های تهران بدشکل و مثل زندان بودند. نمی‌دانم چرا!»

کی روش توپی که خلاق‌ترین هافبک کنونی فوتبال آسیا برای بازی روانی به زمین ایران انداخته بود را روز قبل از بازی دوباره به زمین خودش برگرداند. این بار با جملاتی تحسین‌برانگیز. او را یک ستاره، همه‌کاره تیمش، مهره‌ای خطرناک و تأثیرگذار خواند. گفت نمی‌داند باید با او چکار کند و این دقیقاً مثل یک طنز شفاهی می‌ماند. «کی روش» که برای تک‌تک ستاره‌های آرژانتین برنامه داشت، نمی‌داند با هافبک «آگسبورگ» آلمان چکار کند؟ 

مسئولیت یک ستاره کره‌ای را بالابرده. بازیکنی که فقط ۲۸ سال دارد. از سال ۲۰۰۸ به عضویت تیم ملی کره درآمده و از هفت سال پیش در اروپا فوتبالش را ادامه می‌دهد. ۵۴ بازی ملی دارد، ۱۷ گل زده. یک دوره در جام ملت‌های استرالیا آقای گل رقابت‌ها شد با ۵ گل. اما بهترین ستاره کره نیست. «جی دوونگ وون» و «سون هیونگ مین» در نوک حمله، زهردارتر و فنی‌تر از او هستند. بازیکنانی که بازی در تاتنهام و دورتمند را تجربه کرده‌اند. «کی روش» نه فقط با ستاره خط میانی کره که با کلیت تمرکز فنی حریف بازی کرده. از ترکیب چیدن و شکل بازی‌اش مقابل ازبکستان، تا مصاحبه‌های قبل از بازی.

حالا چیزی تا بازی اصلی «کی روش» نمانده. متخصص بازی با کره جنوبی و مردی که فعلاً رکورد شکست‌ناپذیری را حفظ کرده. یادمان باشد کره با تیمی روبروی ایران قرار می‌گیرد که از شش بازیکن خط میانی و هجومی‌اش امروز 5 بازیکن در لیگ‌های آلمان و انگلستان بازی می‌کنند. لیگ‌هایی که ما سال‌هاست در آنها نماینده هم نداریم.