بازی مقتصدانه

ترکیبی تازه برای بازی با چین انتخاب شد. اما تغییرات تیم کی روش برای ترکیب اولیه از روی اجبار بود. مصدومیت «اشکان دژاگه» رفع نشد. پس مسعود شجاعی جایش را گرفت. در دفاع چپ هم «احسان حاج صفی» بعد از نمایش ضعیف در بازی با قطر، جایش را به «میلاد محمدی» داد. «سیدجلال حسینی» را هم اول بازی بیرون نشاند تا زوج «پژمان منتظری» و «مرتضی پورعلی گنجی» در قلب خط دفاعی قرار بگیرند.

کی روش خیلی زود هم مجبور شد ترکیب را عوض کند. «پژمان منتظری» مصدوم شد و «سیدجلال حسینی» دقیقه ۲۳ جایش را گرفت. یعنی اولین تغییر در جریان بازی اجباری بود. داستان دومین تعویض هم دقیقاً همین بود. وقتی مجبور شد «وحید امیری» را دقیقه ۷۳ بیرون بکشد و «مهدی ترابی» را وارد زمین کند. «وحید» هم مصدوم شد و بیرون رفت.

اما مهمترین اتفاق در مورد ایران، برتری نسبی‌اش در نیمه اول بود. منهای پانزده دقیقه پایانی که توپ و زمین در اختیار بچه‌های «کی روش» افتاد، مابقی نیمه دوم از کلیت نیمه اول ضعیف‌تر بودیم. نیمه اول، میل به هجوم بیشتر به چشم می‌خورد. «سردار آزمون» سه موقعیت گلزنی را از دست داد و شاید اگر «اشکان» جای «شجاعی» بازی می‌کرد، در همان نیمه اول به گل هم می‌رسیدیم. نیمه دوم، چین تغییر موضع داد. تیم «گائو هونگ بو» سرمربی چین در خانه خودش بازهم نمایشی ضعیف‌تر ازآنچه در سئول مقابل کره جنوبی داشت را ارائه کرد. مهم‌ترین دلیلش را هم باید در برنامه‌های «کی روش» دید. او تمام منفذها را به روی چین بست.

ما یک امتیاز از چین گرفتیم. این همه واقعیت بازی نبود. ایران اجازه سه امتیازی شدن را به چین هم نداد. ایران از دو بازی داخل و خارج از خانه چهار امتیازی می‌شود، چین از دو بازی یک امتیازی.