المپیک بدون «فلپس» گمشده‌ای دارد

چقدر سخت است تصور نداشتن آنها. مثلاً تصور بسکتبال بدون «مایکل جردن»، مثلاً تصویر فوتبال منهای «دیه‌گو آرماندو مارادونا»، مثلاً تصویر بوکس منهای «محمدعلی کلی» یا حالا المپیک و شنا، در نبود «مایکل فلپس».

سال‌ها قبل اگر می‌گفتیم جهان فوتبال، بدون «زین‌الدین زیدان» چیزی کم دارد، حالا باید انتظار چهار سال بعد و المپیک توکیو را کشید. آن روز حسرت نبود یک فوق بشر را می خوریم. مردی که تمام معادله‌های تاریخ را تغییر داد. در سه المپیک پیاپی شرکت کرد، بیش از طول قامتش حالا مدال طلا دارد. او ۱۹۵ سانتی‌متر است، اما اگر فقط مدال‌هایش را کنار هم قرار دهیم، به درازای ۲۳۷ سانتی‌متر می‌رسد. او با ۲۸ مدال یعنی ۲۳ طلا در چهار المپیک پیاپی (آتن، پکن، لندن و ریو) جاوادانه شد.

این دوره، اما چیز دیگری بود. اول موفق شد آخرین رکورد «لاریسا لاتینیا» قهرمان افسانه‌ای شوروی را در کسب مدال‌های «انفرادی» هم بشکند و به‌صورت مطلق افسانه شود. از المپیک ریو، پنج مدال طلا گرفت و یک نقره.

آن نقره هم برای خودش داستانی شد. برای «مایکل فلپس» در این دوره باید همه‌چیز متفاوت پیش می‌رفت. «مایکل» در شنای ۱۰۰ متر سرعت پروانه، دریکی از تخصصی‌ترین رشته‌های زندگی‌اش، مقابل «جوزف اسکولینگ» ۲۱ ساله از سنگاپور شکست خورد. به‌محض این‌که بازی تمام شد، «جوزف اسکولینگ» تصویری از سال ۲۰۰۸ منتشر کرد که او را در قامت یک کودک کنار «فلپس» نشان می‌داد. ایستاده بود تا با او عکس یادگاری بگیرد. بعد از اهدای مدال‌ها، فلپس با فروتنی تمام از قهرمان سنگاپوری خواست تا باهم عکسی به یادگار بی اندازند.

فلپس حالا درحالی‌که آخرین مدال طلایش را در بخش شنای آزاد گرفته بود، با دنیای قهرمانی وداع کرد. اشک‌های او، همسر و مادرش در تاریخ ثبت شد. المپیک‌های آینده بدون «فلپس» گمشده‌ای خواهند داشت.