قاسم برنز گرفت/ به یاد آخرین اشک یک مرد

«قاسم رضایی» بعد از المپیک لندن که طلا گرفت، یک برنز و یک نقره از رقابت‌های جهانی داشت. قرعه‌اش می‌گفت بازهم می‌تواند لااقل به فینال برسد، اما باخت و با خوش‌اقبالی به رده‌بندی رفت. در رده‌بندی با «استفان شوئن» سوئدی روبرو شد. ابتدا چهار امتیاز داد، بعد روی شگرد و مهارتش چهار امتیاز گرفت. چون امتیاز آخر را گرفته بود هم پیروز شد و به نشان برنز رسید.

حالا ایران به جای سه طلای المپیک لندن، دو برنز از المپیک ریو دارد. باید دوباره به بیرون از سالن کشتی رفت. جایی که «محمد بنا» روی زمین نشست، میله‌های گارد آهنی را گرفت و با صدای بلند زار زد و گریست. «محمد بنا» هر چه باشد، ناکام امروز باشد، مهاجر دهه ۷۰ خورشیدی و عضو «کمیته انقلاب» در دهه ۶۰ خورشیدی، برای کشتی فرنگی ایران یک قهرمان است. بهترین مربی جهان در سال ۲۰۱۱ میلادی شد. سال ۲۰۱۲ فدراسیون جهانی کشتی به او لقب آقای خاص داد و او را بازهم برترین مربی جهان نامید.

محمد بنا همان مردی است که وقتی قرار شد به درخواست «محمد عباسی» وزیر ورزش و جوانان دولت «محمود احمدی‌نژاد» از دست رئیس‌جمهور وقت نشان لیاقت بگیرد گفت: «من دنبال این چیزها نیستم، نشان لیاقتم را از مردم گرفته‌ام و فقط می‌خواهم که چیزهایی که برای من در نظر گرفته‌اند را به سعید عبدولی بدهند.»

بنا، برای شکست‌هایش گریست. نمی‌گوییم آن قدر غیرت داشت که اشک ریخت. می‌گوییم قصورش را پذیرفت. زنده کش و مرده‌پرست نباشیم.

چهارشنبه می‌توان بازهم مدال گرفت. «فرزان عاشورزاده» در ۵۸ کیلوگرم تکواندو وارد می‌شود. سایت فدراسیون جهانی تکواندو به او لقب «سونامی» داده و تا قبل از المپیک، شانس اول کسب طلا بوده. فردا روز شلوغی در دوومیدانی و شنا خواهیم داشت، ولو با کمترین شانس برای کسب مدال. ارزش تماشا دارد.

پژمان قلعه‌نویی و کاوه موسوی در دور مقدماتی پرتاب چکش شرکت می‌کنند. «عادل جلالی مقدم» هم در کانوی تک‌نفره ۲۰۰ متر پارو خواهد زد. بعید است مدالی از این سه نفر داشته باشیم. مگر با اتفاقی خارق‌العاده.