جاودانه‌های ریو

قاعدتا وقتی قرار است در دوی چهار در ۱۰۰ متر با تیمی رقابت کنید که اوسین بولت، آسافا پاول، نیکل آشمیده و یوهان به لیک را در ترکیبش دارد، یا باید برای دومی بجنگید یا امیدوار باشید که معجزه‌ای رخ دهد و یکی از این سه نفر مصدوم شود و زمین بخورد.

«اوسین بولت» در این ماده هم مدال طلای ریو را گرفت تا به وعده خودش عمل کند. «بولت» جامائیکایی پیش از المپیک گفته بود که شنیده اگر در این دوره سه مدال طلای دوهای ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و چهار در ۱۰۰ متر را بگیرد، جاودانه خواهد شد. گفته بود در این صورت از دنیای حرفه‌ای کنار خواهد رفت.

«اوسین بولت» به ۹ مدال طلا در سه دوره المپیک پیاپی رسید. یعنی در المپیک پکن، المپیک لندن و بعد المپیک ریو، تمام طلاهای ممکن در سه ماده را گرفت. چند سال یا چند المپیک باید بگذرد تا پدیده‌ای مثل او زاده شود؟

المپیک ریو، میدان جاودانگی دو اسطوره ورزشی بود. «مایکل فلپس» شناگر آمریکایی با ۲۳ مدال طلا، سه نقره و دو برنز از چهار المپیک آتن، پکن، لندن و ریو، پرافتخارترین ورزشکار تمام ادوار و تاریخ المپیک است. «فلپس» در ریو از دنیای ورزش حرفه‌ای خداحافظی کرد.

در ریو، چهره‌ای نه‌چندان آشنا هم جاودانه شد. نام «دلشاد نظروف» پرتابگر چکش تاجیکستانی به‌عنوان اولین دارنده مدال طلای تاریخ این کشور بعد از استقلال تاجیکستان از شوروی به ثبت رسید. خودش گفته بود پیش از سفر به ریو، انتظار مدال طلا را نداشته. 

همان‌طور که نام «کیمیا علیزاده» هم در ایران جاودانه شد. اولین مدال بانوان ایران در تاریخ المپیک. اولین قضاوت یک آسیایی در فینال المپیک را «علیرضا فغانی» انجام داد. سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا، قضاوت «فغانی» و دو کمک‌داور ایرانی‌اش یعنی محمدرضا منصوری و رضا سخندان را مایه افتخار داوری آسیا دانست.

«گوریکا سینگ» جوان‌ترین ورزشکار المپیک ریو بود. شناگر کرال پشت نپال که فقط با ۱۳ سال سن جواز حضور در المپیک را به‌دست آورد.

از آن‌طرف «ماری هانا» سوارکار ۶۱ ساله استرالیایی مسن‌ترین بود. البته رکورد مسن‌ترین ورزشکار تاریخ المپیک همچنان برای «آرتور ون پانگراز» سوارکار اتریشی باقی ماند. «آرتور» سال ۱۹۳۶ درحالی‌که ۷۲ سال سن داشت در رقابت‌ها شرکت کرد.