مسئولان بیمارستان نمازی دامنشان را از اتهام مرگ لطیفه پاک کنند

پدر «لطیفه رحمانی» به نقل از خبرگزاری صدای افغان – آوا- می گوید : مسئولان شفاخانه جواب روشن نمی دهند. می گویند تو افغانستانی بی مدرک هستی، ما کاری نمی توانیم بکنیم. آنها می گویند طبق قانون، عمل پیوند برای اتباع غیر مجاز ممنوع است.»

اما روایت دیگری هم وجود دارد؛ روایت پزشکان متخصص بیمارستان نمازی شیراز :«دروغ است خانم . من پزشک معالجش نبودم اما چند روز پیش کشیک بودم و او را معاینه کردم. او شرایط پیوند را نداشت. سطح هوشیاری اش به علت اختلال کبد در تولید و دفع اوره به شدت کاهش پیدا کرده بود. از اول هم امیدی نبود. وضعیتش وخیم بود. قبل از مرگ بیمار،  خودم سعی کردم برای پدرش توضیح بدهم اما اصلا نمی خواست بپذیرد که دیگر امیدی نیست »

می خواهم سوال بعدی را بپرسم که پاسخ می دهد: « ساعت یازده شب است. من فردا جراحی دارم باید بخوابم.»

می گویم فقط چند دقیقه بیشتر وقتتان را نمی گیرم، من به سختی شماره شما را پیدا کرده ام.

همیشه اول گفت و گو به مصاحبه کننده آن سوی خط می گویم که دارم صدایش را ضبط می کنم . برآشفته می شود: «خانم به لحاظ اخلاقی حق ضبط کردن صدای مرا ندارید. خواهش می کنم ریکوردتان را خاموش کنید .»

ضبط را خاموش می کنم. مطمئنش می کنم . گله می کند که « ما خبرنگارها از بی اعتبار کردن جامعه پزشکی چه نفعی می بریم؟ »

می گوید:  حقیقت نداشته که لطیفه رحمانی را بابت مهاجر بودن یا بی پول بودنش پیوند نزده اند. «چه فکر می کنید در مورد ما پزشک ها، اگر هم بابت پول بود منِ پزشک با چهار همکار دیگرم می گذاشتیم روی هم هزینه درمانش را تامین می کردیم اما او در شرایط پیوند نبود و کبدش به کلی از کار افتاده بود. پدرش داغدار است یک چیزی می گوید. انجام عمل پیوند هزار و یک شرایط و آمادگی می خواهد. باید طرفین ماجرا شرایط پیوند را داشته باشند.»

این روایت یکی از پزشکان بیمارستان نمازی شیراز است. در پی آنم که با گفت و گو با پدر «لطیفه» در روزهای آینده، صدای آن سوی ماجرا را هم بشنوم.

اما حتی اگر ادعای پدر لطیفه ناشی از درد داغداری فرزندش باشد و توضیحات این متخصص بیمارستان نمازی به تمامی واقعیت داشته باشد، مرگ لطیفه زنگ خطری جدی در مورد این مصوبه غیر انسانی است.

 مسئوولان رده بالای وزارت بهداشت و درمان در ایران می گویند این مصوبه برای جلوگیری از هر گونه تخلف در مورد پیوند عضو از یک ایرانی به یک تبعه خارجی تصویب شده ، اما سوال اینجاست که آیا راهکار دیگری برای جلوگیری از این گونه تخلف ها وجود ندارد؟

به نظر می رسد تا پیش از مرگ لطیفه توجه عمومی به مصوبه تبعیض آمیز «ممنوع بودن جراحی پیوند اعضای بدن به اتباع غیر ایرانی » که سال 1393 به تصویب رسیده ، و ضرورت تغییر آن جلب نشده بود.

حالا خبر مرگ «لطیفه رحمانی» دخترک 12 ساله افغانستانی در بیمارستان نمازی شیراز مرا پرت می کند به خاطرات ده سال پیشم از این بیمارستان .

ده سال پیش پسرم را به علت عفونت ادراری برای یک هفته در بیمارستان نمازی شیراز بستری کردند، تخت پسرم گوشه سمت راست  یک اتاق بزرگ بود با هشت تختخواب، اتاق شلوغی که جای جُم خوردن نبود.

 هر هفت تخت دیگر را بچه های بیمار روستاهای اطراف شیراز اشغال کرده بودند، حمام و دستشویی اتاق بهم ریخته و کثیف بود . من تا صبح گوشه تخت پسرکم روی شکمم خم می شدم و به حالت چمباتمه خوابم می برد.

 هیچ امکانی برای همراهان هشت مریض بستری در آن اتاق وجود نداشت. چند نفری روی صندلی می خوابیدند و یکی دو نفری هم می خزیدند بغل دست مریضشان و تا صبح وول می خورند.

 ساعت شش و نیم بود که روز عادی بیمارستان شروع می شد، بخش خوب ماجرا اما هجوم یک باره چند پزشک سفید پوش و یک عالمه دانشجوی پشت سرشان بود. برای هر مریض وقت زیادی صرف می کردند، دانشجوها یاداشت می کردند و می رفتند سراغ تخت بعدی.

روز دوم بود که نوزاد تخت شماره سه اتاق به خاطر عفونت در خون یا سپسیس و شوک ناشی از آن و از کار افتادن کلیه هایش مرد. آمدند و جسد نوزادی را که باید در بخش مراقبت های ویژه نگهداری می شد، جلوی چشم هفت کودک بیمار و بستری دیگر از آن اتاق بردند.

او کنار هفت کودک بیمار عادی نگهداری می شد، می گفتند تخت ویژه ندارند، بیمارستان شلوغ بود. پزشکان در تکاپو بودند و سعی شان را می کردند اما به شکل معنادار و واضحی ، آن امکانات قدیمی دربیمارستانی که قریب به هفتاد سال از تاسیسش می گذشت و مرجع بیماران شهرها و روستاهای دور و اطراف فارس و حتی بسیاری استان های دور و نزدیک بود، اندک و ناچیز بود.

فکر می کنم به این که ای کاش کادر درمانی بیمارستان نمازی ، مدارک و ادله واقعی روند درمان «لطیفه رحمانی» را در اختیار افکار عمومی قرار داده و دامنشان را از این ابهام و تاریکی دور نگه می داشتند.

اطلاع رسانی و استمداد و کمک جویی خانواده لطیفه حتی پیش از مرگش در رسانه ها انجام شده بود.

دو روز پیش از مرگ این بیمار، «محمدباقرغلامپور» دانشجوی افغانستانی که در دانشگاه شهید بهشتی درس می خواند، در خبرگزاری فارس در مورد وضعیت «لطیفه» گزارش مفصلی نوشت؛  از اینکه او زیر دستگاه است و آخرین دقایق زندگی اش را می گذراند . از اینکه او محتاج پیوند کبد است ولی مسئولان بیمارستان نمازی به دلیل اینکه عمل پیوند برای اتباع غیر مجاز در ایران قانونی نیست، از درمان و پیوند او سرباز می زنند.

پدر لطیفه در پاسخ به «محمدباقر غلامپور» که بقیه اعضای خانواده اش کجا هستند می گوید: « فرزندان دیگرم دزفول منزل همسایه ایرانیم هستند خدا خیرش دهد از کودکانم نگهداری می‌کند.»